Historia Ponomarenki
Ponomarenko był kiedyś kolejarzem w Kijowie. W lipcu 1941 r. mijało 10 lat od jego osadzenia w radzieckich obozach (był więziony w większości z nich). Należał więc do ludzi o największym doświadczeniu, doskonale orientujących się w realiach obozowego życia. Nie pomogło mu to jednak ostudzić emocji związanych z kończącym się wyrokiem – już na długo przed faktem chwalił się tym innym więźniom i wyrażał absolutną pewność odnośnie swojego powrotu na wolność.
Kiedy osadzeni wrócili z pracy, Ponomarenko już nie żył. Brakującą część historii Gustaw poznał od Dimki.
Kolejarz z rozmowy z władzami wrócił jakby starszy, zupełnie pozbawiony życia. Okazało się, iż jego wyrok został przedłużony „biezsroczno” (bezterminowo). Ten cios był zbyt silny. Mężczyzna rozpaczał, bił głową w deski pryczy i próbował się modlić. Między godziną 4 i 5 zmarł na zawał serca.
Inni więźniowie krytycznie wypowiadali się o postawie Ponomarenki. Być może i mu współczuli, ale przede wszystkim zachowywali rozsądek. Mówili tylko, że jak nikt inny znał on realia obozów. Zastanawiali się też, dlaczego tak łatwo poddał się radości i nadziei, która go omamiła, skoro był więźniem doświadczonym, który zapewne niejedno widział. Zawiedziona nadzieja z kolei doprowadziła pośrednio do tego śmierci.