Biografia
Hans Wilhelm Geiger urodził się w 1882 roku w Neustadt an der Weinstraße w Niemczech. Jego ojciec był profesorem na Uniwersytecie w Erlangen. Fizyk kształcił się w gimnazjum w Erlangen, a następnie studiował matematykę i fizykę. W 1906 roku uzyskał stopień doktora. Rok później wyjechał do Manchesteru, by pracować na uniwersytecie pod kierunkiem Ernesta Rutheforda.
Podczas pobytu w Wielkiej Brytanii współpracował z Ernestem Marsdenem oraz Jamesem Chadwickiem. W 1912 roku przeniósł się do Państwowego Instytutu Fizyczno-Technicznego w Berlinie. W 1925 roku Geiger został profesorem w Kilonii, w kolejnych latach zaś Tubingen i w Berlinie.
 |
| Hans Geiger |
Od 1936 roku pracował jako dyrektor Instytutu Fizycznego Wyższej Szkoły Technicznej w Berlinie. Pełnił tę funkcję do końca II wojny światowej. Uczony należał do Klubu Uranowego pracującego nad niemiecką bombą atomową.
Geiger nigdy nie wypowiadał się publicznie na temat nazizmu, a istniejące raporty na temat jego zachowania podczas wojny są sprzeczne. Według jednych pomagał kolegom pochodzenia żydowskiego, według innych zaś wydawał ich nazistom. Fizyk zmarł w Poczdamie w 1945 roku.
Dokonania
Hans Wilhelm Geiger zajmował się fizyką jądrową. Pod kierunkiem profesora Rutheforda pracował nad rozpraszaniem cząsteczek alfa przez złotą folię. Między innymi dzięki jego pomocy Rutheford przedstawił swój model budowy atomu.
W 1928 roku uczony dokonał swojego największego odkrycia, a mianowicie sporządził tak zwany licznik Geigera. Był to przyrząd umożliwiający wykrywanie promieniowania radioaktywnego. Licznik został skonstruowany z pomocą doktoranta Geigera, Waltera Müllera. Ma on postać detektora gazowego, pracującego na zasadzie wyładowania koronowego. Obecnie jest on wykorzystywany do wykrywania promieniowania alfa i beta lub beta i gamma.
Fizyk opracował również prawo Geigera-Nuttalla, mówiące o zależności „między stałą rozpadu naturalnego nuklidu alfapromieniotwórczego a zasięgiem emitowanej cząstki w powietrzu”. Geiger zajmował się również efektem Comptoma wraz z Waltherem Bothe. Polega on na rozpraszaniu promieniowania rentgenowskiego i promieniowania gamma w celu uzyskania zwiększonej długości fal promieniowania.