Biografia
Max Planck urodził się w 1858 roku w Kilonii w rodzinie o tradycjach naukowych. Jego męscy przodkowie pełnili funkcje profesorów teologii w Getyndze. Jego ojciec był natomiast profesorem prawa konstytucyjnego w Kilonii i w Monachium.
Młody Planck uczęszczał do szkoły w Monachium. Posiadał zdolności muzyczne, grał na kilku instrumentach. W 1874 roku zaczął studiować fizykę na Uniwersytecie Monachijskim. Studia uzupełniał w Berlinie pod kierunkiem Hermana von Helmholtza i Gustava Kirchhoffa.
 |
| Max Planck |
W 1879 roku uzyskał stopień doktora, a następnie pracował jako nauczyciel matematyki i fizyki w gimnazjum w Monachium. W wieku 22 lat Planck obronił habilitację i związał się z Uniwersytetem Monachijskim. W 1885 roku otrzymał posadę profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie w Kilonii. Na początku lat 80. XIX wieku zaczął pracować na Uniwersytecie w Berlinie, gdzie uzyskał stopień profesora zwyczajnego.
W 1884 roku wybrano go na członka Pruskiej Akademii Nauk oraz Niemieckiego Towarzystwa Fizycznego. Był również prezesem Towarzystwa Rozwoju Nauk imienia Cesarza Wilhelma. W 1918 roku otrzymał Nagrodę Nobla. W 1926 roku przeszedł na emeryturę. Jeden z jego synów został stracony w czasie II wojny światowej jako uczestnik zamachu na Hitlera. Planck zmarł w Getyndze w 1947 roku.
Dokonania
Odkrycia Maxa Plancka w dziedzinie fizyki mają znaczenie rewolucyjne. To właśnie on wprowadził i opisał pojęcie kwantu energii, które stało się przyczynkiem do rozwoju fizyki kwantowej.
Badał różnorodne zjawiska z dziedziny termodynamiki i sformułował tzw. prawo promieniowania Plancka. Dotyczy ono emitowania światła przez ciało doskonale czarne. Zauważył, że emitowana lub absorbowana energia nie ma postaci ciągłej, ale kwantową.
Nagroda Nobla została zaś przyznana fizykowi za odkrycie stałej przyrody (stała Plancka), wykorzystywanej w wielu równaniach kwantowych. Wielkość kwantu światła jest zależna od jego częstotliwości (barwy) oraz od stałej h (stałej Plancka). Szacunek stałej fizycznej, jakiego dokonał naukowiec, różni się zaledwie o 2% od tego, który przyjmuje się obecnie.
Odkrycia Plancka stanowiły początek dalszej ewolucji nauki, przede wszystkim zaś do teorii Einsteina (efekt fotoelektryczny) oraz modelu atomu Nielsa Bohra.