Prawo Ohma stwierdza, że natężenie prądu elektrycznego (I), który płynie przez przewodnik jest wprost proporcjonalne do napięcia (U), przyłożonego do końców tego przewodnika. Prawo to jest słuszne tylko w przypadku, gdy temperatura przewodnika pozostaje stała.
Prawo Ohma dla prądu stałego można zapisać w postaci:
U = RI,
gdzie R – opór elektryczny przewodnika.
Opór elektryczny, będący w równaniu Ohma współczynnikiem proporcjonalności, zależy jedynie od własności danego przewodnika, nie zależy natomiast od napięcia przyłożonego do jego końców i natężenia prądu przez niego płynącego.
Opór przewodnika zależy od trzech czynników tj. od pola powierzchni przekroju poprzecznego przewodnika (S), jego długości (l) i od tzw. oporu właściwego (ρ), który jest zależny od temperatury i rodzaju materiału, z którego wykonano dany przewodnik.
Wzór na opór przewodnika wygląda następująco:
Jednostką oporu elektrycznego jest om, który jest równy .
Opór właściwy jest wielkością charakterystyczną dla rodzaju przewodnika, jest on następującą funkcją temperatury:
gdzie: ρ0 – opór właściwy w temperaturze 273K, α – współczynnik temperaturowy oporu (wielkość stała dla danego materiału), T – temperatura.
Z ostatniej zależności wynika, że wzrost temperatury przewodnika powoduje proporcjonalny wzrost jego oporu.
Prawo Ohma – przykład.
Na wykresie przedstawiono charakterystykę prądowo-napięciową dla pewnego przewodnika. Jaki jest jego opór? Jaka jest długość tego przewodnika, jeżeli jego opór właściwy wynosi ρ = 1,7•10-8Ωm, a pole powierzchni przekroju poprzecznego wynosi S = 0,01m2?
Z przedstawionego wykresu wynika, że dla jego dowolnego punktu stosunek napięcia do natężenia jest taki sam i wynosi 5, zatem opór elektryczny wynosi R = 5Ω.
Ponieważ , to:
Otrzymana wartość jest bardzo duża, gdyż opór właściwy przewodnika był stosunkowo mały i odpowiadał on oporowi właściwemu miedzi w temperaturze 25°C, która jest bardzo dobrym przewodnikiem prądu elektrycznego.