Półprzewodniki są z reguły ciałami stałymi (kryształami), których opór właściwy wykazuje następujące cechy:
1. Wartość w przedziale od 10-6Ωm do 106 Ωm. Ciała o oporze właściwym większym niż podana górna granica są izolatorami (dielektrykami), natomiast ciała o mniejszym oporze właściwym (niż dolna granica przedziału) są przewodnikami.
2. Maleje wraz ze wzrostem temperatury – w przypadku przewodników jest odwrotnie.
3. Zależy od czynników zewnętrznych takich jak np. światło, temperatura czy zanieczyszczenia półprzewodnika innymi substancjami.
Na rysunku przedstawiono strukturę elektronową izolatorów i półprzewodników.
Jak wynika z przedstawionego rysunku w przypadku półprzewodników przerwa energetyczna pomiędzy pasmem walencyjnym a pasmem przewodnictwa jest znacznie mniejsza niż w przypadku izolatorów.
Elektrony w półprzewodniku mają więc do pokonania mniejszą barierę, by móc stać się nośnikami prądu elektrycznego. Z reguły wystarczy dostarczyć do półprzewodnika energię w formie światła lub ciepła, by mógł on przewodzić prąd.
Najczęściej spotykanymi materiałami półprzewodnikowymi są krzem i german, a także związki pierwiastków III i V grupy układu okresowego.