Geneza i gatunek
Liryki lozańskie to zbiór utworów poetyckich, które powstały podczas pobytu Adama Mickiewicza w Lozannie w Szwajcarii. W tym okresie poeta niszczył większość napisanych przez siebie utworów, a Liryki lozańskie zostały odnalezione w ocalałych po śmierci wieszcza papierach. Utwory powstawały w latach 1839-1840. Tytuł został nadany przez wydawców zbioru. Największą uwagę przywiązuje się do czterech następujących utworów: Nad wodą wielką i czystą, Polały się łzy, Snuć miłość oraz Gdy mój trup.
Świadectwo przemian światopoglądowych
Utwory napisane w Lozannie uważa się za jedne z najbardziej dojrzałych w twórczości Mickiewicza. Wieszcz tworzył je po licznych doświadczeniach miłosnych, mniej lub bardziej udanych, patriotycznych przeżyciach i ogromnym i zróżnicowanym dorobku twórczym. Można powiedzieć, że poeta ocenia w Lirykach osobistą drogę życia i dokonania literackie. Do takiej interpretacji skłania również nastrój, w którym zostały utrzymane utwory. Są bowiem raczej smutne, przepełnione żalem i nostalgią czy nawet goryczą. Stanowią dość bolesny rozrachunek Mickiewicza z własną przeszłością.
Forma i styl
Wiersze wchodzące w skład zbioru cechuje prosta i nieskomplikowana forma,