Geneza
Dzienniki Jarosława Iwaszkiewicza ukazały się w trzech tomach. Obejmują zapiski pisarza z lat 1911-1980. Stanowią dokument pozwalający na dogłębne poznanie twórcy w różnych aspektach jego życia. Zarówno uczuciowym, emocjonalnym, jak i towarzyskim, społecznym i politycznym. We wspomnieniach Iwaszkiewicza odnajdziemy także opis procesu rodzenia się ważnej literatury, pośród dość zwyczajnej, a nawet smutnej codzienności.
Forma i styl
Badacze zauważają, że pisarz stworzył w dziennikach jeden, długi list do samego siebie. W zwierzeniach wyraża twórca różnorakie emocje i postawy. Zarówno żal, smutek, niezdecydowanie, ból i obawę, jak i pewność siebie, niezwykłą wrażliwość na świat, troskę.
Kompozycja i tematyka
Wspomnienia Jarosława Iwaszkiewicza podzielono na trzy następujące okresy odpowiadające kolejnym wydaniom:
- 1911-1956
- 1956-1963
- 1964-1980
Druga część wspomnień rozpoczyna się od granicznego historycznie roku 1956. Ta data stanowi również punkt zwrotny w dzienniku Iwaszkiewicza. Od tego momentu pisarz poświęca więcej miejsca sprawom politycznym. Obserwuje sytuację w Polsce, ale z uwagą śledzi również dzieje Węgier. Pomimo zmiany tematyki, wspomnienia nie tracą intymnego tonu. Ważne miejsce zajmuje także uczucie (homoseksualne) łączące Jarosława Iwaszkiewicza z Jerzym Błeszyńskim.
Ostatnia część Dziennika jest zapisem perspektywy starszego już człowieka, patrzącego na życie z żalem, ale jednocześnie w przyszłość z nadzieję, w pełnym pogodzeniu się ze zbliżającym się końcem. Tom ten zawiera wiele wspomnień z dawnych lat, ale opisuje także współczesność lat 70. i 80. Odnajdziemy w nim uwagi dotyczące środowisk artystycznych, relacji z władzą i stosunku do opozycji.