Jerzy Sebastian Lubomirski sławę, jako znakomity wódz ugruntował w toku wojny polsko – szwedzkiej w lat 1655 – 1660. Wówczas to w odróżnieniu od większości szlachty, opowiedział się po stronie króla – Jana II Kazimierza Wazy.
Sytuacja uległa zmianie w roku 1661. Wówczas to Lubomirski wystąpił przeciwko planom dworu przeprowadzenia elekcji za życia króla – vivente rege. Był on bowiem przeciwnikiem sojuszu Rzeczpospolitej z Francją. W latach 1661 – 1664 Lubomirski stał na czele opozycji sejmowej. Sprzeciwiał się wówczas wzmocnieniu władzy królewskiej, postępowym reformom ustrojowym – bronił wolności szlacheckiej.
Ostatecznie doszło do oskarżenia Jerzego Sebastiana Lubomirskiego o związki z obcymi państwami oraz podżeganie wojska do buntu. W roku 1664 przywódca opozycji został skazany przez sąd sejmowy na banicje, utratę urzędów oraz konfiskatę dóbr.
W tej sytuacji Lubomirski uszedł na Śląsk. Przebywając na banicji nawiązał kontakty z cesarzem Leopoldem I, elektorem Brandenburgii Fryderykiem Wilhelmem i królem Szwecji Karolem XI. W efekcie udało mu się uzyskać ich wsparcie materialne. Wydał również manifest, w którym przedstawiał siebie jako głównego obrońcę wolności wobec absolutyzmu władzy królewskiej.
Ze Śląska Lubomirski powrócił w roku 1665. Zorganizował rokosz przeciwko królowi – Rokosz Lubomirskiego. Uzyskał wówczas poparcie wojska oraz szlachty. Natomiast jego zwolennicy w latach 1665 – 1666 zrywali sejmy i paraliżowali działalność ustawodawczą.
W toku rokoszu Lubomirskiego doszło do dwóch bitew z siłami królewskimi. Pierwsza z nich miała miejsce pod Częstochową – 4 września w roku 1665. Pomimo, iż wojska królewskie posiadały liczniejsze siły – starcie zakończyło się zwycięstwem rokoszan pod dowództwem Aleksandra Połubińskiego.
Do drugiego starcia – po raz kolejny zwycięskiego dla rokoszan, doszło pod Mątwami 13 lipca w roku 1666. Wówczas to siłami królewskimi dowodził sam monarcha Jan Kazimierz Waza – około 20 tysięcy wojska. Z drugiej strony dowodził Lubomirski około 15 tysiącami.
Ostatecznie 31 lipca w tym samym roku doszło do zawiązani ugody w Łęgonicach – zakończenie rokoszu. Jerzy Sebastian Lubomirski został przywrócony do dostojeństwa. Z drugiej strony natomiast, monarcha polski zrezygnował z planowanych reform oraz elekcji vivente rege. Dodatkowo Jan Kazimierz ogłosił amnestię dla wszystkich rokoszan.
Po zawarciu ugody z królem, Lubomirski wyjechał z powrotem na Śląsk, gdzie wkrótce zmarł. Jego rokosz przyczynił się do abdykacji Jana Kazimierza a w roku 1668.