Jerzy Sebastian Lubomirski – Pochodzenie
Jerzy Sebastian Lubomirski urodził się 20 stycznia w roku 1616 w Wiśniczu. Pochodził z arystokratycznej rodziny, jego ojcem był Stanisław Lubomirski – wojewoda krakowski, uważany za jednego z najbardziej wpływowych polaków w ówczesnym czasie, właściciel 18 miast oraz 313 wsi. Jego matką była polska księżna – jedna z najbogatszych polskich szlachcianek Zofia Ostrogska.
Lubomirski był dwukrotnie żonaty z Konstancją Ligęzą, z którą miał 4 potomstwa – Stanisława Herakliusza, Aleksandra Michała, Hieronima Augusta oraz córkę Krystynę. Jego drugą żoną została w roku 1654 Barbara Tarło, z którą miał trójkę dzieci – Franciszka Sebastiana, Jerzego Dominika oraz córkę Annę Krystynę.
Jerzy Sebastian Lubomirski był wszechstronnie wykształcony. Jego pierwszym nauczycielem na rodzinnym dworze był dominikanin Jan Charzewski. Lubomirski kształcił się ponadto na uniwersytetach w Ingolstadcie oraz Lejdzie. Podczas swoich podróży po Europie zwiedził m. in. Anglię, Francję, Hiszpanie oraz Włochy. W roku 1636 powrócił do kraju.
Jerzy Sebastian Lubomirski – Dokonania
Lubomirski był wielokrotnie posłem na sejm. Już w okresie powstań kozackich dał się poznać jako wybitny wódz. Walczył m. in. z siłami Bohdana Chmielnickiego pod Zborowcem w roku 1649 oraz w roku 1651 pod Beresteczkiem. W latach 1650 – 1664 Jerzy Sebastian Lubomirski piastował godność marszałka wielkiego koronnego.
W toku wojen polsko – szwedzkich z lat 1655 – 1660 Lubomirski opowiedział się po stronie króla Jana Kazimierza. Walczył wówczas ze sprzymierzonymi ze Szwedami siłami księcia Siedmiogrodu Jerzego II Rakoczego. W odwecie za najazd tego ostatniego w roku 1657 oraz zniszczenia, jakich wówczas dokonano – Lubomirski najechał Siedmiogród. Natomiast w roku 1657 został hetmanem polnym koronnym.
W roku 1660 armia polska pod jego dowództwem odniosła zwycięstwo w starciu z siłami rosyjskimi pod Cudnowem, a następnie również pod Skołobyszczami. W kolejnym roku Lubomirski wystąpił przeciwko planom przeprowadzenia elekcji vivente rege (elekcja za życia króla). W kolejnych latach przewodził opozycji sejmowej – ostatecznie w roku 1664 sąd sejmowy skazał go na banicje, utratę urzędów oraz konfiskatę dóbr.
W tej sytuacji Lubomirski uszedł na Śląsk, skąd wrócił już w kolejnym roku i zorganizował rokosz przeciwko królowi – Rokosz Lubomirskiego. Udało mu się wówczas uzyskać poparcie wojska oraz szlachty. Pomimo jednak zwycięstwa na wojskami królewskimi, w tym samy roku pod Częstochową oraz pod Mątwami w roku 1666 – ostatecznie ukorzył się przed monarchą.
Po zawarciu ugody w Łęgonicach z Janem II Kazimierzem, wyjechał z powrotem na Śląsk. Zmarł we Wrocławiu 31 stycznia w roku 1667.