Stefan Czarniecki urodził się około roku 1599 w Czarncy. Jego rodzicami byli Krzysztof Czarniecki oraz Krystyna Rzeszowska. Jego rodzina pochodziła ze średniozamożnej szlachty. Ponieważ Stefan miał aż 9 braci, nie było możliwości zapewnienia wszystkim majątku oraz kariery. Z tego powodu 4 synów – w tym również Stefan, trafiło do zawodowej służby wojskowej. Stefan Czarniecki był żonaty tylko raz – z Zofią Kobierzyńską.
Stefan Czarniecki – Dokonania
Stefan Czarniecki w roku 1655 został kasztelanem kijowskim, a już dwa lata później wojewodą ruskim. Natomiast na kilka dni przed swoją śmiercią, w roku 1665 otrzymał godność hetmana polnego koronnego.
Czarniecki był aktywnym uczestnikiem wielu wypraw przeciwko Kozakom. W toku jednej z takich właśnie kampanii – przeciwko wojskom tatarsko – kozackim pod wodzą Chmielnickiego w bitwie pod Żółtymi Wodami, dostał się do niewoli. Został uwolniony po zawarciu ugody w Zborowie w roku 1649.
Kiedy w roku 1655 armia króla szwedzkiego Karola X Gustawa najechały tereny Rzeczypospolitej, Stefan Czarniecki stanął po stronie króla Polski Jana Kazimierza. Oddany monarsze polskiemu – pomimo początkowej beznadziejnej sytuacji, bronił w roku 1655 przez trzy tygodnie Krakowa. Ostatecznie po podpisaniu honorowej kapitulacji, opuścił miasto wraz ze swoim wojskiem.
Monarcha polski mianował Czarnieckiego w roku 1656 regimentarzem – co w praktyce oznaczało dowództwo wojsk polskich. Jako wódz potrafił doskonale wykorzystać walory żołnierzy, w szczególności w trudnych warunkach walki podjazdowej. Dzięki swoim działaniom Czarniecki szybko stał się symbolem oporu przeciwko potopowi szwedzkiemu.
Stosując taktykę wojny podjazdowej, Czarniecki rozbił tylną straż szwedzką pod Jarosławiem, udaremnił oblężenie Przemyśla oraz pobił siły szwedzkie pod Łowiczem. Następnie zajął Bydgoszcz i Tucholę. W roku 1657 pokonał wojska sprzymierzonego ze stroną szwedzką – Jerzego II Rakoczego pod Rawą Mazowiecką, a następnie zmusił go do kapitulacji pod Czarnym Ostrowiem na Podolu.
W kolejnych latach Czarniecki brał udział w wyprawach przeciwko Moskwie oraz Kozakom. W roku 1660 odniósł zwycięstwo nad wojskami rosyjskimi pod Połonką. Zmarł w trakcie podróży powrotnej do Lwowa 16 lutego w roku 1665.
W dziejach Polski zapisał się jako nieugięty patriota oraz wzór niezłomnego żołnierza. Jego imię do dziś sławi polski hymn „Jak Czarniecki do Poznania, po szwedzkim zaborze, dla ojczyzny ratowania, wrócim się przez morze (...)”.