Jan Kazimierz – Pochodzenie
Jan Kazimierz urodzony 22 marca w roku 1609 w Krakowie pochodził z dynastii Wazów. Był synem króla polskiego – Zygmunta III Wazy oraz Konstancji Habsbużanki, arcyksiężnej austriackiej. Jego przyrodnim bratem był również zasiadający na tronie polskim Władysław IV Waza. Jan Kazimierz był ostatnim przedstawicielem dynastii Wazów panującym w Polsce.
"Jan Kazimierz był człowiekiem średniego wzrostu o szczupłej, lecz mocnej sylwetce. Twarz śniada i żółtawa zdradzała skłonność do uciech. Oczy miał czarne, podobnie jak rzadki wąs. Zwykle nosił perukę z długimi lokami" (J. Matejko – Poczet królów i książąt polskich).
Jeszcze w okresie panowania swojego brata, Jan Kazimierz miał prowadzić bardzo urozmaicone oraz burzliwe życie. Brał udział m. in. w wojnie trzydziestoletniej w charakterze dowódcy pułku wojsk cesarskich. W chwili jednak, gdy sejm Rzeczpospolitej odmówił nadania młodemu księciu odpowiednich dóbr – wyprawił się w roku 1638 do Hiszpanii.
Głównym celem tej podróży miało być objęcie stanowiska wicekróla Portugali. Jednak w toku podróży Jan Kazimierz zatrzymał się we Francji – będącej ówcześnie w trakcie wojny z Hiszpanami. Jan Kazimierz został wówczas zatrzymany z rozkazu kardynała Rechelieu i oskarżony o szpiegostwo. Więźniem pozostał do roku 1640.
Po tych wydarzeniach wyjechał do Włoch, gdzie po krótkim czasie otrzymał od biskupa Rzymu kapelusz kardynalski – funkcjonował jako tzw. kardynał – diakon. Nie miał jednak święceń kapłańskich – pozostawał w dużo większej mierze osobą świecką niż duchowną.
Do Polski wrócił w roku 1646. Już dwa lata później rywalizował ze swoim bratem o koronę polską. W tym też czasie trwało nadal powstanie Chmielnickiego, któremu udało się zadać kilka ciężkich porażek stronie polskiej.
Sam Bohdan Chmielnicki w liście do zgromadzonej na elekcji szlachty poprał kandydaturę Jana Kazimierza – miał opowiadać się za ugodowym modelem współpracy z Kozakami. Ostatecznie 17 listopada w roku 1648 obrano Jana II Kazimierza Wazę na króla Polski.
Jan Kazimierz – Lata panowania
Tytulatura – Jan Kazimierz, z Bożej łaski król Polski, wielki książę litewski, ruski, pruski, mazowiecki, żmudzki, inflancki, smoleński, siewierski i czernihowski, a także dziedziczny król Szwedów, Gotów i Wandalów.
Jan Kazimierz 30 maja w roku 1649 poślubił wdowę po swoim bracie Władysławie IV Wazie – Ludwikę Marię Gonzagę. Miała ona mieć wielki wpływ na nowego monarchę polskiego – m. in. z jej inicjatywy dokonał ślubów lwowskich. Z tego związku urodziła się dwójka potomstwa – Maria Anna Teresa oraz Jan Zygmunt. Żadne jednak z nich nie przeżyło nawet dwóch lat.
Na okres panowania Jana Kazimierza przypadają wojny praktycznie ze wszystkimi ówczesnymi sąsiadami Rzeczypospolitej. W latach 1649 – 1651 toczył wojnę z Kozakami i Tatarami, 1654 – 1656 z Moskwą i Kozakami. Natomiast na lata 1655 – 1660 przypada okres potopu szwedzkiego, w toku którego monarcha polski musiał uchodzić na Śląsk – rządzony wówczas przez austriacką dynastię Habsburgów. W latach 1660– 1661 ponownie prowadził wojnę z Moskwą.
Sytuacja wewnętrzna w kraju również nie przedstawiała się dobrze. Sejm został praktycznie sparaliżowany przez stosowanie zasady liberum veto. Doszło ponadto do tzw. rokoszu Lubomirskiego – ostra opozycja przeciwko władzy królewskiej.
Wszystkie te zajścia spotęgowane kolejnym klęskami militarnym, zadecydowały ostatecznie o abdykacji króla – 16 września w roku 1668. Po tych wydarzeniach Jan Kazimierz przeniósł się do Francji – zmarł w Nevers 16 grudnia w roku 1672.