Zamek w Ogrodzieńcu zbudowano w XIV wieku, jego właścicielem był wtedy rycerski ród Włodków Sulimczyków zwanych też Ogrodzienieckimi. Nazwa świadczy o tym, iż było to miejsce ogrodzone czyli otoczone murem obronnym. Wcześniej na jego miejscu znajdował się gród warowny, który prawdopodobnie był siedzibą rozbójników.
Średniowiecze i nowożytność
Budowę zamku rozpoczął Kazimierz Wielki ok. 1350 roku. Około 1370 roku przekazał go marszałkowi Królestwa Polskiego Przedborowi z Brzezia. 6 lat później, z nadania króla Władysława Jagiełły zamek otrzymali Włodkowie z Chrabimowic herbu Sulima.
W 1523 roku zamek kupił burgrabia i żupnik krakowski Jan Boner. To wtedy nastąpiła jego całkowita przebudowa. Rozebraniu uległy stare mury gotyckie i warownia stała się wspaniałą renesansową rezydencją. Zyskała ona miano „małego Wawelu”. Bonerowie wyposażyli go w najcenniejsze przedmioty sprowadzane z zagranicy. Stanisław Boner, kolejny właściciel, wzniósł dwukondygnacyjne skrzydło zachodnie (sypialnia i biblioteka), zbudował sklepiki – budynki gospodarcze przy dziedzińcu i wzniósł tzw. Kurzą Stopę.
W 1562 roku zamek przeszedł w posiadanie Jana Firleja, marszałka wielkiego koronnego, który ożenił się z córką Seweryna Bonera. W 1587 roku zamek szturmem zajęły austriackie wojska Maksymiliana Habsburga wycofujące się spod Krakowa, po nieudanym oblężeniu polskiej stolicy. Posiadłość jednak nie została splądrowana.
Zamek został bardzo zniszczony w 1655 roku przez wojska szwedzkie. Kolejnym jego właścicielem został w 1669 roku Stanisław Warszycki, kasztelan krakowski. Zamek ogrodzieniecki za jego panowania został częściowo odbudowany po zniszczeniach dokonanych przez Szwedów.
Około 1695 roku zamek przeszedł w ręce Męcińskich. Następnie w 1702 roku znacznie ucierpiał wskutek pożaru wznieconego przez wojska szwedzkie Karola XII, który strawił ponad połowę zamku. Praktycznie nie podjęto już jego odbudowy. Od Męcińskich, którzy nie radzili sobie z utrzymaniem zamku, odkupił go Tomasz Jakliński.
XIX-XXI wiek
Około 1810 roku ostatni mieszkańcy opuścili budowlę. Dla budulca niszczono warownię, a jej wyposażenie sprzedawano Żydom.
Po II wojnie świtowej obiekt znacjonalizowano. Prace konserwatorskie, zmierzające do zachowania zamku w formie trwałej ruiny i udostępnienia go zwiedzającym rozpoczęto w 1949, a ukończono w 1973 roku. W 2001 roku miejsce stało się planem zdjęciowym do ekranizacji Zemsty Aleksandra Fredry w reżyserii Andrzeja Wajdy. Wiosną 2019 roku w zamku kręcono fragmenty ekranizacji Wiedźmina Andrzeja Sapkowskiego dla platformy Netflix.