Po śmierci Cezara w 44 r. p.n.e. – piastującego obok dyktatury kolejny konsulat, władza znalazła się w rękach drugiego konsula, Marka Antoniusza. Pomimo, że był on najbliższym współpracownikiem Cezara, dla uniknięcia dalszego rozlewu krwi, nie skorzystał z poparcia ludu rzymskiego oraz armii wiernej Cezarowi, wzywających do pomszczenia dyktatora i w porozumieniu z senatem zawarł kompromis. Wszystkie zarządzenia Cezara uznano za obowiązujące, ale jego mordercy nie mieli być ścigani – choć z obawy przed tłumem sami szybko opuścili Rzym.
Dominującej pozycji konsula rzucił wyzwanie dziewiętnastoletni wówczas Oktawian, syn siostrzenicy Cezara, wyznaczony testamentem dyktatora na głównego spadkobiercę i przybranego syna. Przyjąwszy dziedzictwo po Cezarze, Oktawian zyskał dużą popularność wśród ludu oraz weteranów walczących przez lata dla jego przybranego ojca. W takiej sytuacji rzucił wyzwanie Antoniuszowi, którego pozycja w Rzymie była wówczas bardzo wysoka. Młody Cezar znalazł poparcie wśród senatorów widzących w dziedzicu dyktatora narzędzie do walki z Antoniuszem.
Ostatecznie doszło do bitwy pod Mutiną, po której przegrany Antoniusz musiał wycofać się do Galii. Na polu bitwy polegli również dwaj konsulowie dowodzący siłami republiki (senatu).
Tymczasem młody Cezar po śmierci konsulów przejął ich wojska i zażądał konsulatu. Gdy senat odmówił mu, ruszył z armią na Rzym przez co zapewnił sobie konsulat na rok czasu.
W międzyczasie przywódcy spisku na życie Juliusza Cezar – Brutus oraz Kasjusz, do wiosny 43 r. p.n.e. zdobyli kontrolę nad Macedonią, Azją Mniejszą i Syrią oraz legionami skoncentrowanymi do walki z Parthami. Wobec tej groźby cezarianie doszli do porozumienia: 27 listopada 43 r. p.n.e. zgromadzenie ogłosiło Antoniusza, Oktawiana i Lepidusa triumwirami z nieograniczoną władzą na 5 lat. W październiku 42 r. p.n.e. połączone wojska triumwirów pokonały pod Filipi Kasjusza i Brutusa, którzy popełnili samobójstwo. Oprócz Sycylii, którą zajął młodszy syn Pompejusza – Sextus, całe imperium znalazło się we władzy triumwirów.
Bitwa pod Filippi – Przebieg
Każdego dnia obie strony ustawiały w szyku swoje wojska, starając się tym samym grozić przeciwnikowi. Podczas tych działań żołnierze triumwirów potajemnie budowali trakt wśród wysokich trzcin, prowadzący przez bagna do umocnień zabójców Cezara. Gdy dojście do obozu przeciwnika było gotowe, Antoniusz w celu przejęcia kilku strategicznych punktów, wysłał jednostkę wojska tym samym zaskakując całkowicie siły Brutusa i Kasjusza.
Następnie Antoniusz zdecydował się na kolejny szybki atak przeciwko nieprzyjacielskim wojskom. Jednak zbyt duża kumulacja wojska spowodowała odsłonięcie lewego skrzydła, co wykorzystał – nieszczęśliwie dla triumwirów, Brutus. Uderzył z impetem przerywając linie wroga dotarłszy aż do samego obozu triumwirów.
Podobny efekt uzyskał również Antoniusz i jego siły, którzy również dotarli do obozu Brutusa oraz Kasjusza. Ten drugi w popłochu musiał opuścić swoją pozycję. Następnie z niewiadomych do końca powodów popełnił samobójstwo.
Po pierwszym dniu bitwy zdobycze oraz straty po obydwu stronach były zbliżone. Jednak to Brutus i jego żołnierze utracili drugiego dowódcę.
Do drugiej batalii doszło 23 października. Brutus stanął na czele lewego skrzydła prowadząc skuteczną szarżę. Jednak prawa flanka, całkowicie niechętna walce, uległa silnym wojskom Antoniusza. Jego legiony przedarły się i otoczyły Brutusa niszcząc jego armię. Brutus cudem ocalał i uciekł z pola bitwy, a następnie –idąc w ślady swojego przyjaciela Kasjusza, popełnił samobójstwo.
Bitwa pod Filippi – Skutki
Koniec bitwy oznaczał de facto koniec republiki. Brutus i Kasjusz stanowili ostatnie osoby, które były w stanie wystawić armię przeciwko triumwirom. Dzięki wygranej mogli teraz podzielić imperium między siebie, a rolę senatu, nie posiadającego już żadnych liczących się sprzymierzeńców, powoli zepchnąć na drugi tor.
Od początku wiadomo również było, że drugi triumwirat nie może trwać wiecznie. Pierwszy władzy został pozbawiony Lepidus, kiedy to w roku 36 p.n.e. zagarnięto jego armię. Następnie po wojnie Antoniusza z Oktawianem na polu bitwy pozostał ten drugi, rozpoczynając tym samym nowy rozdział w historii Rzymu – okres cesarstwa, datowany od 27 r. p.n.e..