Dramat symboliczny to odmiana dramatu, którego główną cechą jest odejście od dosłowności i posługiwanie się symbolem. Właściwe treści i sensy nie zostają więc przedstawione wprost, odbiorca musi się ich doszukać pod warstwą wydarzeń ukazywanych bezpośrednio w toku akcji.
Dramat symboliczny jest z założenia wieloznaczny, oparty na symbolach i niedopowiedzeniach. Ta wieloznaczność łączy się ze złożoną problematyką. Symboliści dążą do ukazania zjawisk metafizycznych, prawd egzystencjalnych, historycznych i społecznych.
Dramat symboliczny zerwał zdecydowanie z realizmem na scenie. Dążył do ukazania poetyckiej interpretacji rzeczywistości, a nie do jej wiernego odwzorowania. Podobnie jak symbolizm w innych dziedzinach sztuki – odwoływał się do intuicji, emocji i stanów mistycznych. Odchodzono od sielskiego obrazowania natury, kierując się w stronę kultury miasta i iluzji sztuki.
Na płaszczyźnie formalnej dramat symboliczny chętnie posługiwał się prozą poetycką. Stosowano obszerne, bogate didaskalia. W tok akcji wplatano wątki baśniowe, fantastyczne i historyczne. Operowano niejednoznacznie określonymi postaciami. Zerwano z przyczynowo-skutkowym łańcuchem zdarzeń na rzecz luźnego układu scen.
Przedstawiciele dramatu symbolicznego
August Strindberg – „Gra snów”, „Sonata widm”
Maurice Maeterlinck – „Ślepcy”, „Intruz”, „Wnętrze”
Henryk Ibsen – „Rosmersholm”
Stanisław Wyspiański – „Wyzwolenie”, „Wesele”, „Legion”
Stanisław Przybyszewski – „ Miasto”, „Śnieg”, „Złote runo”
Antoni Lange – „Wenedzi”
Tadeusz Miciński – „W mroku złotego pałacu, czyli Bazillissa Teofanu”, „Kniaź Patiomkin”
Leopold Staff – „Skarb”