Dramat ekspresjonistyczny powstał w wyniku przenikania tendencji ekspresjonistycznych do sztuk teatralnych. Zgodnie z tą konwencją nastąpiło zerwanie z obiektywnym odtwarzaniem rzeczywistości na rzecz subiektywizmu, przesady i wyolbrzymienia. Punktem wyjścia pozostawał realizm, jednak obraz rzeczywistości ulegał zniekształceniu. Nacisk kładziono na: silne przeżycia, emocje, niezwykłe odczucia i podświadome pragnienia.
Głównym tematem na ogół były przeżycia głównego bohatera, będącego zwykle reprezentantem jakiejś grupy społecznej, nierzadko też alter ego autora. Rola pozostałych postaci została zmarginalizowana, stanowiły one tło i pretekst do ukazania stanów psychicznych głównego bohatera. Dialog cechował się dużą ilością wykrzyknień, sloganów i urywanych zdań. Język bywał potoczny, żywy, wulgarny.
Akcja składa się z niespójnych epizodów, zestawionych często na zasadzie kontrastu. Kontrast, wyolbrzymienie, deformacja – to najczęściej stosowane w dramacie ekspresjonistycznym środki wyrazu. Miały one służyć wywarciu silnego wrażenia na widzu i sugestywnemu przekazaniu treści.
Sceny realistyczne przeplatały się tutaj z fantastycznymi i symbolicznymi. Natomiast scenografia była zdecydowanie nierealistyczna, chętnie sięgano po dekoracje w stylu kubistycznym. Twórcy tego gatunku często mieli ambicje moralizatorskie i agitacyjne. W tym celu stosowano m.in. bezpośrednie zwroty do publiczności. Silne środki wyrazu służyły szerzeniu treści etycznych, religijnych, społecznych i politycznych.
Za prekursorów dramatu ekspresjonistycznego, który zrodził się na początku XX wieku, uważa się Franka Wedekinda i Augusta Strindberga. Największą popularnością dramat ten cieszył się w Niemczech, a szczytowa faza jego rozwoju przypada na lata po I wojnie światowej. Ekspresjonizm często łączył się z symbolizmem, także na gruncie teatralnym.
Przedstawiciele dramatu ekspresjonistycznego
Frank Wedekind – „Puszka Pandory”, „Przebudzenie wiosny”, „Duch ziemi”
August Strindberg – „Taniec śmierci”, „Gra snów”, „Do Damaszku”
Reinhard Johannes Sorge – „Żebrak”
Georg Kaiser – „Die Bürger von Calais”, „Morgen und Mitternacht”, „Der soldat Tanaka”
Ernst Toller – „Hoppla, wir Leben!”
Bertold Brecht – „Baal”
Walter Hasenclever – „Nirwana, krytyka życia w formie dramatu”
Tadeusz Miciński – „Kniaź Potiomkin”
Karol Hubert Rostworowski – „Miłosierdzie”