W efekcie sukcesów militarnych w XV i XVI w. nad krajami chrześcijańskimi, Turcja graniczyła w Europie z posiadłościami Wenecji, Austrii, Rzeczpospolitej, a następnie również Rosji. Od końca XVI w. imperium Turków osmańskich przeżywało kryzys, który swym zasięgiem objął wszystkie dziedziny życia, wliczając w to również instytucje samego sułtana.
Wobec tak zaistniałej sytuacji, najwyżsi urzędnicy – wezyrowie, którzy rządzili w imieniu sułtanów od połowy XVII w., uznali wojnę za najlepszą metodę naprawczą. Wojna według nich miała przede wszystkim skompresować rozbite imperium, podnieść nadszarpnięty autorytet sułtana oraz napełnić skarb. Ostatecznie polityka urzędników w drugiej połowie XVII w. popchnęła Turcje ku konfrontacji ze wszystkimi sąsiadującymi chrześcijankami obszarami – Wenecją, Austrią, Polską oraz Rosją.
Sukcesy Tureckie na tym polu okazały się jednak krótkotrwałe. W roku 1669 udało im się zdobyć Kretę, która należała do Wenecji. Ponad to w roku 1672 zdobyli również większą część prawobrzeżnej Ukrainy z Podolem należącej do Polski oraz w roku 1681 – część lewobrzeżnej Ukrainy należącej do Rosji. Dodatkowo dokonali również w roku 1683 spektakularnego najazdu na Austrię – oblężenie Wiednia.
Niebezpieczeństwo tureckie zmobilizowało w końcu państwa chrześcijańskie do współpracy. Francja wspomogła znienawidzonych Habsburgów, umożliwiając im powstrzymanie najazdu w roku 1664. W roku 1683 – w toku kolejnego najazdu osmańskiego, pomocy cesarzowi udzielili książęta niemieccy. Poza tym odsiecz Wiednia zorganizowana przez króla polskiego – Jana III Sobieskiego, uchroniła stolice Austrii oraz przesądziła jednocześnie o dalszych losach wojny.
Austria, Rzeczpospolita, Państwo Kościelne oraz Wenecja w rok po zwycięstwie wiedeńskimi zawiązały tzw. Ligę Świętą. Rozpoczęła się tym samym długotrwała, lecz ostatecznie zwycięska wojna z Turcją.
Następnie do Ligi przystąpiła również Rosja. Udało jej się za czasów panowania Piotra I (1682 – 1725) zdobyć twierdzę Azow w roku 1696, znajdującą się u ujścia Donu do Morza Azowskiego. Rok późnej siły lądowe Turcji zostały rozgromione przez walczącego pod sztandarami Habsburgów – księcia Eugeniusza Sabaudzkiego.
W tej sytuacji Turcja zdecydowała się na podpisanie w roku 1699 traktatu pokojowego w Karłowicach z Austrią, Rzeczpospolitą oraz Rosją i Wenecją. Na jego mocy Imperium Osmańskie zrzekło się wszelkich zdobyczy na Węgrzech, które trafiło w ręce austriackich Habsburgów. Polska natomiast odzyskała utraconą wcześniej część Ukrainy z Podolem. Dodatkowo Wenecja uzyskała posiadłości nad Adriatykiem, a Rosja zatrzymała Azow.