Turkom osmańskim udało się podbić całą Anatolię. Rozpoczęli tym samym okres wielkiego podboju Półwyspu Bałkańskiego, który z przerwami miał trwać ponad dwa wielki. Siły tureckie stopniowo zdobywały zwierzchność nad osłabionymi i skłóconymi przy tym państwami chrześcijańskimi.
Turcja swoją największą potęgę polityczną w dziejach osiągnęła w okresie rządów sułtanów – Selima I Groźnego (1512 – 1520) oraz Sulejmana ( 1520 – 1566). Armenia, Syria, Palestyna oraz Egipt zostały podbite w latach 1514 – 1517. Następnie Selima I podporządkował sobie również miejsca święte – Mekkę i Medynę.
Sulejman, którego nazywano również Prawodawcą, podejmując dzieło swojego wielkiego poprzednika – kontynuował politykę ekspansyjną na obszarze Europy. W pierwszej kolejności siły sułtana zdobyły w roku 1521 Belgrad. Kolejno po wygranej w bitwie na polu pod Mohaczem na Węgrzech w roku 1526 zajęły stolice państwa.
Bitwa pod Mohaczem zakończyła się całkowitą klęską sił po dowództwem króla Węgier, w zaledwie kilka godzin. Na polu bitwy poległa połowa armii węgierskiej (około 12 tysięcy), w tym również śmierć poniósł sam monarcha – w trakcie ucieczki utopił się w mulistym potoku.
Trzy lata po tych wydarzeniach Sulejman osiągnął Wiedeń. Nie udało mu się jednak zdobyć stolicy Austrii w toku tzw. pierwszego oblężenia Wiednia. Po wycofaniu się z tych obszarów, Turcy utrwalili na dobre swoje panowanie na terenach środkowej część Węgier, łącznie z ówczesną stolicą kraju – Budą.
Ostatecznie lennem tureckim stała się Wschodnia część Królestwa Węgierskiego – Siedmiogród. Podobny los spotkał również Mołdawie oraz Wołoszczyznę. Na zachodzie kraju natomiast swoją władzę utrwalił Ferdynand Habsburg. Wpływy polityczne obu państw – tureckiego oraz austriackiego, a także polskiego krzyżowały się właśnie w Siedmiogrodzie.
Ostatecznie państwo węgierskie zostało rozdzielone na trzy części – królestwo zachodnie, królestwo wschodnie oraz położony między nimi obszar turecki. Tym samym Węgry w praktyce znalazły się w niewoli tureckiej – podzieliły los pozostałych ludów Bałkańskich.
Całą sytuacje do własnych celów próbowały wykorzystać – rządzące do tej pory na tych terenach, węgierskie rody magnackie – Zapolyów, Batorych, Bethlemów oraz Rakoczych. Po zakończeniu wojny o Węgry, Wysoka Porta Otomańska atakowała nadał posiadłości chrześcijan w basenie Morza Śródziemnego.