Imperium Osmańskie to państwo tureckie założone w XIV wieku na Bliskim Wschodzie przez Turków osmańskich - jedno z plemion tureckich zamieszkujących Anatolię. Imperium w szczytowym okresie swojej potęgi, zajmowało ziemie leżące na trzech kontynentach, w Azji, Europie i Afryce.
Zajęcie Sogut i powstanie państwa
Po zamęcie spowodowanym bitwą pod Kosegat, sułtanat popadał w stan anarchii. Na jego terenach powstał szereg małych państw, również małe i na razie nic nie znaczące państwo Osmanów. Około 1230 roku Osmanowie zajęli tereny w okolicy Sogut w północno-zachodniej Anatolii i uniezależnili sie od Seldżuków. Zajęli Bursę, która stała się pierwszą stolicą ich państwa, Nikomedię oraz emirat Karasu, którego flota stała się zalążkiem ich późniejszej potęgi morskiej. W połowie XIV wieku zajęli pierwsze przyczółki w Europie.
Podbój Bułgarii, zajęcie Konstantynopola
Turcy osmańscy podbili Bułgarię w II połowie XIV wieku, w bitwie nad Maricą. Zajęli większą część państwa bułgarskiego, a od Serbów i Bizantyjczyków ściągali haracz. W 1387 roku zajęli Saloniki, jednak rok później zostali pokonani pod Płocznikiem przez zjednoczona armię Serbów, Bułgarów i Bośniaków. Zajęli jednak większość z ich ziem po zwycięstwie na Kosowym Polu i Nikopolis. W bitwie pod Ankarą jednak zostali rozgromieni i utracili większość swych zdobyczy terytorialnych. Po śmierci Bajzida, jego synowie walczyli o tron. Ostatecznie zwyciężył Mehmet I, który odzyskał władze w Anatolii i rozpoczął starania o ponowny podbój Półwyspu Bałkańskiego. W bitwach pod Warną (1444rok) na Kosowym Polu (1448 rok) pokonał węgierska armię Jana Hunyadyego i podporządkował sobie Konstantynopol, który ostatecznie zdobył 29 maja 1453 roku, który uczynił swoją stolicą.
Szczyt potęgi państwa
W 1459 roku Osmanowie zaanektowali Serbię, a w 1461 roku Cesarstwo Trapezuntu. Na Wołoszczyźnie z kolei osadził podległego sobie lennika. w 1463 roku Mehmet II podbił Królestwo Bośni, a w 1478 podporządkował sobie Albanię i zawarli pokój z Wenecją (prowadzili z nią dotychczas dwie wojny). Zmusił także do uznania swojego zwierzchnictwa Chanat Krymski i kolonie miasta Genua z nad Morza Czarnego. W roku 1480, Mehmet II zajął Rodos i Oranto na południu Włoch. Miały to być punkty wypadowe do ataku na Rzym. Mehmet II jednak nieoczekiwanie zmarł. Władzę po nim przejął syn Bajezid, który zarzucił politykę podbojów. Skupił się on natomiast na rozwijaniu państwa w sferze gospodarczej. Bajezid został obalony przez swojego syna, Selima, któremu rozwój państwa, utorował drogę do militarnych sukcesów. Selim I rozpoczął swe panowanie od stracenia przeciwników politycznych. Zajął teren gór w okolicy Erzurumu i Dyiarbakiru, co pozwoliło mu kontrolować szlaki handlowe wiodące do Azerbejdżanu, na Kaukaz i do Bagdadu. Pokonał sułtanat mameluków w bitwach w okolicy Kairu, w latach 1516-17. Podbój tych terenów zmienił oblicze państwa i pozycję jego władcy. Turcy władali centrum świata. Spowodowało to wzrost potęgi islamu, jako religii dającej legitymizacje władzy. Doprowadziło do jej szybkiej ekspansji na tych terenach.
Państwo Sulejmana Wspaniałego
Szczyt potęgi nastąpił za rządów Sulejmana Wspaniałego, który na przełomie XV i XVI wieku ostatecznie podbił Europę południowo-wschodnia. W 1521 roku zdobył Belgrad, w 1541 roku zdobył Budę, podporządkował sobie także Siedmiogród, Bagdad i Jemen, Algier, Tunis, Trypolitanię. Szybko jednak po jego śmierci rozpoczął się upadek Imperium. W bitwach pod Lepanto w 1571 i pod Wiedniem w 1683 roku ponieśli on druzgocącą klęskę. A pokój w Karłowicach w 1699 roku doprowadził w efekcie do podważenia władzy sułtana Mustafy II.
Podsumowanie
Mehmet I podbił w XIV i XV wieku Serbię, Bośnię, Grecję, Albanię, Mołdawię, Wołoszczyznę, Anatolię i chanat krymski.
Selim I podbił Palestynę i Egipt oraz część Kurdystanu i Arabii.
Sulejman Wspaniały zajął Siedmiogród i częściowo Węgry, południe Mezopotamii z Bagdadem, Jemen i część Azerbejdżanu, Tunis, Trypolitanię, Algier, Rodos i Cyklady. Warto tu wspomnieć o rozgromieniu wojsk węgierskich w bitwie pod Mohaczem w 1526 roku, która stała się początkiem politycznego upadku Węgier, początkiem rozgrywki o wpływy dynastii Habsburgów i początkiem końca potęgi dynastii Jagiellonów w Europie.
