Awarowie – Pochodzenie
Awarowie byli ludem koczowniczym pochodzącym prawdopodobnie z Dalekiego Wschodu bądź Azji Mniejszej – plemię pochodzenia tureckiego. Pierwsza informacja o kontaktach Awarów z Cesarstwem Bizantyjskim datowana jest na przełom lat 557 – 558, kiedy to w stolicy – Konstantynopolu pojawia się poselstwo wysłane przez Awarów. Podobno z wielkim zaciekawieniem podchodzono wówczas do ich wyglądu – mężczyźni nosili długie splecione warkocze.
Awarowie pojawili się w Europie około roku 558, prawdopodobnie na skutek nacisków Turków, przemieszczali się z Azji tą samą drogą, z której we wcześniejszych latach korzystali Hunowie. W latach 567 – 568 wykorzystali konflikt między Longobardami a Gepidami, zajęli obszar środkowego Dunaju. Na tych terenach podporządkowali sobie przebywające tam od połowy V w. plemiona Słowiańskie.
Na obszarach dzisiejszych Węgier i Słowacji pod koniec VI w. Awarowie utworzyli silne państwo. Od roku 582 wraz ze Słowianami rozpoczęli regularne najazdy na prowincje Cesarstwa Wschodniego.
Z czasem Awarowie ulegli slawizacji – wtopili się w rodzimą ludność słowiańską, a następnie po pojawieniu się Węgrów również w ludność madziarską. Ostatecznie państwo Awarów zostało rozbite w wyniku podejmowanych przez Karola Wielkiego – Króla Franków, kampanii zbrojnych od roku 791. Ostatnia odnotowana wzmianka o Awarach pochodzi z roku 822.
Awarowie – Kontakty z Bizancjum
Początkowo Cesarstwo Wschodnie starło się wykorzystać Awarów do zahamowania ekspansji – najazdów plemion Słowiańskich. Awarowie zamiast zahamować działania Słowian głównie w obszarze Bałkan, zaczęli z nimi współpracować przeciwko Bizancjum.
Awarowie rozpoczęli regularne łupieżcze najazdy na północną część Cesarstwa, domagając się przy tym coraz to większych trybutów z tego tytułu. Jedna z najistotniejszych strategicznie twierdz należących do Bizancjum – Sirmium, broniąca północnej granicy została zdobyta w roku 582.
W latach 612 – 614 wspólnie ze Słowianami Awarowie pustoszą Dalmacje, a jej stolica – Salona zostaje doszczętnie spalona. Bizancjum pochłonięte w tym czasie wojnami z Persją, nie było w stanie powziąć odpowiednich kroków. Najazdy Awarów na Bizancjum kończą się wraz z nieudaną próbą zdobycia stolicy – Konstantynopolu w roku 626, przez sprzymierzone siły Awarów – Słowian oraz Persów.
Awarowie – Kontakty ze Słowianami
Oprócz wspólnych najazdów na Cesarstwo Bizantyjskie częścią plemion słowiańskich, Awarowie którzy osiedlili się w roku 568 na terenach Panonii, narzucili zwierzchnictwo znajdującym się tam w rozdrobnieniu Słowianom.
Pomimo, że Awarowie którzy w uformowanym przez siebie państwie stanowili klasę rządzącą, nie sprzeciwiali się dalszej ekspansji terytorialnej Słowian na jego obszarze, to ich panowanie stawało się z czasem uciążliwe. W latach 622 – 625 doszło ostatecznie do buntu, przy jednoczesnym cichym wsparciu Bizancjum, po którym tereny te wyzwoliły się spod zależności awarskiej.
Awarowie – Osiągnięcia
Dzięki kontaktom z Awarami poszczególne ludy europejskie zapoznały się ze strzemionami. Od nich wynalazek nie znany wcześniej na kontynencie europejskim zapożyczyli Frankowie – Karol Młot stworzył tzw. frankijską jazdę pancerną (późniejsze rycerstwo).
Oprócz tego przyczynili się oni również do rozprzestrzenienia plemion słowiańskich na obszarze Bałkan oraz na ternach należących do dzisiejszej Austrii. Ponad to Awarowie odznaczali się wysoko rozwiniętą kulturą. Ich wyroby z brązu, złota oraz srebra znaleziono w kilku miejscach w Europie, w tym również na terenie Polski – m.in. brązowe okucie pasa z kopca Krakusa (Kraków).