Okres panowania Dynastii Salickiej w latach 1024 – 1125 przyniósł kolejne umocnienie Cesarstwa. Władcy z tej dynastii ingerowali w sprawy państw słowiańskich, utrzymując jednocześnie silną pozycje we Włoszech.
Od XII w. prowadzono intensywną politykę ekspansji na obszary słowiańskie. Feudałom niemieckim przewodził wówczas książę saski – Lotar Supplinburga. W momencie otrzymania przez tego władcy korony niemieckiej w roku 1125, rozpoczął on działania zmierzające do podboju terenów, które były położone na wschód od Niemiec.
Wyprawy były prowadzone na Obodrzyców i Wieletów. Poza osobami świeckimi, brali w nich również udział przedstawiciele Kościoła, na czele z arcybiskupstwem magdeburskim. Dla licznych rycerzy niemieckich, program polityki ekspansyjnej zaproponowany przez króla, wydawał się bardzo atrakcyjny. Dowodzili im Konrad Wettyn, margrabia Miśni i Łużyc, a także Albrecht Niedźwiedź, margrabia Marchii Północnej. W skutek ich działań, strona niemiecka zdobyła Łużyce oraz ziemie Wieleckie.
Ofensywie przeciwko Słowianom Połabskim, nowy impuls nadał wnuk cesarza Lotara – Henryk Lew (1142 – 1180). Jego celem było zwiększenie potęgi rodowej, kosztem sąsiadów obodrzyckich rozszerzał swoje posiadłości. Jego wyprawy przyjęły charakter krucjat, z czego pierwsza została podjęta w roku 1147. W celu silniejszego powiązania podbitych obszarów, rozpoczęła się na nich kolonizacja niemiecka, za sprawą osadników pochodzących głównie z Holandii oraz Flandrii. Dzięki temu utrwalił się związek z obszarami niemieckimi.
Zajęcie przez Henryka Lwa w połowie XII w Lubeki, położonej u ujścia do Morza rzeki Traweny, wzmocniło ekspansje niemiecką na Bałtyku. Pomimo, iż kupcy bremeńscy docierali wcześniej na te obszary, to dopiero na skutek zdobycia Lubeki, penetracja brzegów tego morza mogła ulec znacznemu naciskowi.
Od około roku 1160 handlarze niemieccy docierali do ujścia rzeki Dźwiny. Następnie rozpoczął się proces chrystianizacji oraz podbój obszarów zasiedlonych przez Bałtów. Ziemie te otrzymały nazwę Inflanty. Do działań na tych terenach w roku 1202 został powołany – Zakon Kawalerów Mieczowych.
Jednocześnie, kiedy rozpoczynała się niemiecka kolonizacja Inflant, po zwycięskich walkach z Wieletami, rozrastała się Marchia Północna pod rządami margrabiego Albrechta Niedźwiedzia.
Od nazwy stolicy kraju Stodoran, z chwilą opanowania tego obszaru w roku 1150 – zaczęto nowo zdobyte ziemie nazywać Marchią Brandenburską. Jej władcy byli zmuszeni do zwalczania jednocześnie Henryka Lwa oraz królów duńskich. Mimo to władcy Brandenburgii w rywalizacji z książętami saskimi uzależnili od siebie część plemion wieleckich.
Głównym celem władcy saskiego stało się ujście Odry. Ze względu na osłabienie władzy senioralnej w Polsce, ziemie Pomorskie zaczęły się usamodzielniać. Zagrożony ze strony Henryka Lwa – Bogusław Pomorski, w roku 1167 uznał zwierzchnictwo księcia saskiego. Następnie po porażce tego ostatniego, w roku 1181 został zmuszony do złożenia hołdu lennego cesarzowi. W efekcie Pomorze Zachodnie weszło oficjalnie w skład Rzeszy.
W rezultacie gwałtownej polityki ekspansyjnej Niemiec w kierunku Wschodnim, kosztem plemion słowiańskich oraz bałtyckich – powstały silne niemieckie organizmy państwowe. Nastąpiło wówczas również przenikanie obcego czynnika etnicznego na kolejne obszary Polskie oraz Czeskie i Węgierskie. W skutek czego nastąpiła germanizacja licznych miast i ośrodków wiejskich na ziemiach Europy Wschodniej.