„Krzyk” Edvarda Muncha powstał w 1893 r. techniką łączoną z wykorzystaniem oleju, tempery i pasteli na kartonie jako wyraz sprzeciwu artysty wobec realizmu. Jest jednym z czterech obrazów przedstawiających tę samą scenę, ale przy wykorzystaniu różnych technik malarskich. Należy do nurtu malarstwa ekspresjonistycznego. Ma wymiary 91 cm × 73,5 cm. Obecnie znajduje się w zbiorach Narodowego Muzeum Sztuki, Architektury i Projektowania w Oslo. „Krzyk” Muncha to próba uchwycenia istoty ludzkiego strachu, oddania atmosfery grozy.
„Szedłem drogą w towarzystwie dwóch przyjaciół – zachodziło słońce – poczułem nagły przypływ melancholii – niebo stało się nagle krwistoczerwone. Zatrzymałem się, oparłem o balustradę śmiertelnie znużony – nad miastem i ciemnobłękitnym fiordem rozpościerały się rozlewiska krwi i języki ognia – przyjaciele szli dalej, a ja drżałem z trwogi i wtedy posłyszałem przeciągły krzyk przeszywający powietrze” – pisał o swej malarskiej inspiracji autor. Chwilę tę utrwalił, tworząc „Krzyk”. I rzeczywiście, widzimy most, a na nim trzy postacie. Na pierwszym planie przedstawiona została karykaturalna postać o tak nieostrych rysach twarzy, że nie sposób ustalić, czy to mężczyzna, czy kobieta. Strach bowiem nie ma płci, zawładnąć może i kobiecym, i męskim umysłem.
Głowa postaci jest nieproporcjonalnie duża w stosunku do reszty szczupłego ciała. Ujmuje ją w dłoniach – zasłania uszy, jakby broniąc się przed potwornym hałasem, próbując odizolować od otaczającego ją świata. Może wtóruje mu własnym krzykiem.
W tej bezpłciowej twarzy przerażająco zniekształconej doświadczanym przerażeniem wyraźnie widoczne są jedynie szeroko otwarte usta. Pozostaje zadać sobie pytanie o to, co jest źródłem lęku. Może niebezpieczeństwo czai się wewnątrz, w ogarniętym szałem umyśle, może jest zewnętrzne, ale pozostaje poza zasięgiem naszego wzroku.
Nastrój grozy tworzy nie tylko karykaturalna postać pierwszego planu, lecz cała przestrzeń obrazu. Poręcz barierki dzieli ją na dwie części. Dominującą jest ta przedstawiająca niebo i wodę, czyli tło obrazu. Pozioma linia na niebie oddziela z kolei dwie strefy kolorystyczne – czerwienie, żółcie i pomarańcze nieba od szarości mostu i przedstawionych postaci oraz ciemnoniebieskiej wody. Kontrast jest niezwykle wyraźny. Niebo, odbite w wodach zatoki, zdaje się płonąć, grozić katastrofą. Choć przedstawione zostało w barwach ciepłych, niepokoi, wisząc nad światem podobne piekielnej otchłani.
Odczuwany przez patrzącego niepokój to także efekt sposobu prowadzenia pędzla. Scena wydaje się poruszać, falować. Linie zaginają się, wiją, czyniąc przestrzeń niestałą, chwiejną, wręcz – niebezpieczną. Efekt ten dotyczy także pierwszoplanowej postaci, która, co jest fenomenalne, zastygła w bezruchu, jednocześnie kołysząc się niespokojnie.
„Krzyk” Edvarda Muncha to jeden z najbardziej rozpoznawalnych obrazów w świecie malarstwa. Twórczość norweskiego malarza, krytykowana przez jemu współczesnych, do dziś silnie oddziałuje na emocje, stając się źródłem inspiracji dla kolejnych pokoleń artystów oraz łakomym kąskiem dla złodziei dzieł sztuki.