Co to jest bibliografia – definicja
Bibliografia to uporządkowany według określonych kryteriów spis dokumentów pisanych (książek, czasopism, artykułów itp.) również w wersji elektronicznej. Jest nieodłącznym elementem prac o charakterze naukowym. Konieczność jej sporządzenia wynika z faktu wykorzystania we własnym tekście wyników pracy innych autorów.
Cechy i zasady tworzenia
Bibliografie zasadniczo dzieli się na podmiotowe i przedmiotowe. Podmiotowa obejmuje te teksty, które są tematem naszej pracy, a przedmiotowa – przedstawiające wyniki badań, będące opracowaniem jakiejś kwestii.
Przykład
Temat: Motyw śmierci w twórczości Wisławy Szymborskiej
Bibliografia podmiotowa – tomiki wierszy poetki ( w kolejności chronologicznej – czas powstania)
Szymborska W., Ludzie na moście, Warszawa, Czytelnik, 1988, ISBN 83-07-01861-7.
Szymborska W., Koniec i początek, Kraków, Wydawnictwo Znak, 2015, ISBN 978-83-240-3276-1.
Szymborska W., Chwila, Kraków, Wydawnictwo Znak, 2002, ISBN 83-240-0227-8.
Szymborska W., Dwukropek, Kraków, Wydawnictwo a5, 2005, ISBN 83-85568-76-X.
Bibliografia przedmiotowa – opracowania jej twórczości (w kolejności alfabetycznej – autorzy)
Bernacki M., Jak analizować wiersze poetów współczesnych: poradnik dla uczniów i nauczycieli, Warszawa, Adamantan, 2002, ISBN 83-85655-77-8.
Gralewicz-Wolny I., Poetka i świat : studia i szkice o twórczości Wisławy Szymborskiej, Katowice, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2014, ISBN 978-83-226-2282-7.
Majda J., Świat poetycki Wisławy Szymborskiej, Kraków, Impuls, 1996, ISBN 83-86050-27-6.
O wierszach Wisławy Szymborskiej: szkice i interpretacje, praca zbior., red. J. Brzozowski, Łódź, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 1996, ISBN 83-7016-998-8.
Szczepankowska I., Człowiek, język, wizja świata w poezji Wisławy Szymborskiej: studia semantyczne, Białystok, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, ISBN 978-83-7431-389-6.
Podstawą opracowania opisu bibliograficznego są karta tytułowa książki oraz stopka wydawnicza.
Bibliografię zazwyczaj układa się w porządku alfabetycznym, biorąc pod uwagę nazwiska autorów. Jeżeli przygotowana bibliografia jest obszerna, zazwyczaj grupuje się wybrane materiały, np. na bibliografię przedmiotową i podmiotową lub słowniki, utwory literackie, monografie itd., lub szereguje wg dat wydania.
Kursywa zarezerwowana jest dla tytułów, a cudzysłów – dla tytułów czasopism.
Przypisy i bibliografię załącznikową sporządza się według normy PN-ISO 690:2002. Norma ta nie wskazuje znaku interpunkcyjnego, którym należy oddzielać kolejne elementy. Może to być kropka, przecinek, dwukropek lub pauza. Ważne, aby znak ten stosować konsekwentnie. Zgodnie z normą elementem opisu winien być numer ISBN (dla wydawnictw zwartych) lub ISNN (dla wydawnictw ciągłych). Nie wprowadza się go, opisując pozycje, z których korzysta się we fragmentach.
Budowa i schemat
1. Wydawnictwo zwarte – książka jednego autora
Autor, Tytuł, miejsce wydania, nazwa wydawnictwa, rok wydania, ISBN.
Redliński E., Konopielka, Warszawa, Czytelnik, 1993, ISBN 83-07-02361-0.
2. Wydawnictwo zwarte – książka dwóch lub trzech autorów
Autor, Autor, Autor, Tytuł, miejsce wydania, nazwa wydawnictwa, rok wydania, ISBN.
Marvin Kaye, Parke Godwin, Władcy samotności, przeł. E. Witecka, Warszawa, Alfa, 1993, ISBN 83-7001-512-3.
3. Wydawnictwo zwarte – książka czterech lub więcej autorów
Autor (i in.), Tytuł, miejsce wydania, nazwa wydawnictwa, rok wydania, ISBN.
Krzysztof Przybyłowski (i in.), Marketing, Warszawa, Dom Wydaw. ABC, 1998, ISBN 83-87286-66-4.
4. Wydawnictwo zwarte – praca zbiorowa, wskazany redaktor
Autor (red.), Tytuł, miejsce wydania, nazwa wydawnictwa,