Władysław Broniewski „Żołnierz polski” - analiza
„Żołnierz polski” Władysława Broniewskiego ukazał się w tomie „Bagnet na broń”, który został wydany w 1943 r. na terenie Palestyny. Wiersz napisany został jako reakcja na klęskę w kampanii wrześniowej oraz podsumowanie bolesnych losów żołnierstwa, ale również narodu, polskiego.
Utwór składa się z jedenastu dystychów – dwuwierszy o parzystym układzie rymów. Ilość sylab w poszczególnych wersach nie jest równa, jednak dominują te liczące po osiem i dziewięć.
Środki stylistyczne użyte w utworze służą wykreowaniu smutnego krajobrazu klęski – wizji bolesnej, pełnej cierpienia. Pojawiają się tutaj epitety (np. „obolałe nogi”, „smutno szumisz” itp.) oraz łatwe do rozszyfrowania metafory (np. „skargę brzozową” i „dom” – jako mieszkanie i ojczyzna) oraz personifikacja („brzozo - płaczko”). Język utworu nie jest skomplikowany – Broniewski postawił na jasność komunikatu i czytelną, bezpośrednią emocjonalność.
Władysław Broniewski „Żołnierz polski” - interpretacja
Bohaterem lirycznym utworu jest bezimienny żołnierz – jeden z wielu, którzy walczyli w obronie ojczyzny. Teraz idzie powoli, ze spuszczoną głową, być może ciążącą od nadmiaru doświadczonych