Opowiadanie o podróży, podczas której wydarzyło się coś, co sprawiło, że ktoś stał się sławny
„O jedną kawę za daleko…”
Był kwadrans po północy, gdy Kowalscy dotarli na lotnisko. Boże Narodzenie mieli spędzić w Szwecji u rodziców Kaśki. Tomek wolałby zostać w kraju, ale cóż, żona się uparła, a z tą kobietą nie ma dyskusji! Odlot samolotu zaplanowano na 3.40, mieli więc wystarczająco dużo czasu, by załatwić wszystkie formalności. Katarzyna omal nie eksplodowała z wściekłości, kiedy ujrzała na tablicy odlotów błyszczący na czerwono napis „OPÓŹNIONY”. Przecież wszystko tak skrupulatnie zaplanowała!
Dwie dodatkowe godziny na lotnisku jakoś należało spożytkować. Tomasz już sięgał po kieszonkowe wydanie najnowszego Kinga i rozglądał się za wygodnym miejscem, by usiąść, gdy usłyszał nieznoszący sprzeciwu ton głosu swojej małżonki:
- Kawa!
Mężczyzna wskazał skinieniem głowy na automat z napojami, co Katarzyna skwitowała krótkim:
- Chyba żartujesz!
Pozbawiony, jak zawsze, możliwości podejmowania decyzji pomaszerował potulnie za żoną do kawiarni.
Znaleźli wolny stolik. Złożyli zamówienie – dla niego gorzka parzona, dla niej – cappuccino.
Biedny mężczyzna mógłby rozkoszować się aromatycznym napojem, gdyby nie lawina komentarzy, która popłynęła z ust jego towarzyszki. Na żadnym ze współpasażerów oczekujących na ten sam lot nie pozostawiła suchej nitki. Nic nie umknęło jej uwadze. Ani blondyna, która z taką fryzurą w życiu męża nie znajdzie, ani chudzielec, który musiał przejść naprawdę straszną odmianę ospy, ani staruszka w garsonce z poprzedniej epoki, ani elegancik w krawacie z jakimś takim bezmyślnym wyrazem twarzy, ani… Aby zwilżyć gardło, uniosła filiżankę do ust, przechyliła i… zamilkła. „Błogosławiona cisza” – pomyślał Tomasz i podniósł wzrok. Zobaczył, jak Kaśka robi się blada, wytrzeszcza oczy i łapie za gardło. W mig zrozumiał. Zachłyśnięcie. Niewiele myśląc, poderwał się z miejsca, przewracając krzesło. Doskoczył do żony, odsunął jej krzesło od stolika i jedną ręką chwycił za kark, zmuszając ją do pochylenia się, drugą uderzył kilkukrotnie miejsce między łopatkami. Poczekał na reakcję. Nic. Chwycił Kaśkę za ramiona, uniósł, ustawił tak, by znaleźć się za nią, objął ją w pół i ucisnął. Wiedział, co robi. Był lekarzem. Z czternastoletnią praktyką. Z dwiema specjalizacjami. Z rzeszą wdzięcznych pacjentów… Kaśka odzyskiwała kolory, strużka płynu ciekła jej po brodzie.
Tomasz oparł się o stolik, odetchnął. Rozejrzał się i zobaczył wycelowany w siebie obiektyw aparatu w smartfonie. Niemodnie ubrana staruszka skwapliwie utrwalała zdarzenie.
Koniec końców, Katarzyna doszła do siebie. Poprawiła fryzurę, makijaż, roztarła na żakiecie plamę z kawy. Dopijając swoje cappuccino, skrytykowała oczywiście ślamazarne ruchy męża.
Do Sztokholmu dotarli wprawdzie z opóźnieniem, ale przy akompaniamencie ochów i achów podróżnych zachwyconych profesjonalnie udzieloną pierwszą pomocą. Filmik wrzucony przez babcię do sieci zrobił furorę. Setki udostępnień, tysiące lajków, dziesiątki komentarzy piejących z zachwytu internautów. Tomasz doczekał się nawet gratulacji od szefa, który słynął w branży ze swej powściągliwości. Tylko dla żony na zawsze pozostał tym gamoniem, który musiał zrobić z siebie widowisko w lotniskowej kawiarni.