Artur Oppman, Legenda o poznańskich koziołkach – streszczenie

Akcja opowieści dzieje się w Poznaniu, około roku 1551, kiedy po wielkim pożarze miasta odbudowywano gmach ratusza miejskiego. Zegarmistrzowi Bartłomiejowi z Gubina zlecono wykonanie wieżowego zegara. Z okazji odsłonięcia budynku rada miasta zorganizowała dla mieszkańców specjalne przyjęcie. Na uroczystości miał się również pojawić wojewoda. Główna atrakcją uczty miał być sarni udziec, więc pracy w kuchni było co niemiara. Chociaż kucharze bardzo się starali, potrawa piekła się bardzo długo. Pietrek, który pilnował rożna nie mógł wysiedzieć w miejscu i na chwilę pozostawił udziec by zobaczyć słynny, wspaniały zegar. Gdy wrócił na swoje stanowisko okazało się, że niedopilnowana pieczeń spadła w ogień i całkowicie się zwęgliła. Kuchcik w panice pobiegł na łąkę i porwał z niej dwa wypasające się koziołki – chciał je upiec zamiast sarny. Zwierzęta jednak, przeczuwając co je czeka, uciekły z kuchni i ukryły się w wieży ratuszowej, a następnie wskoczyły na gzyms z zegarem. Koziołki przestraszyły się wysokości i zaczęły stykać się swoim rogami, ku zdziwieniu i uciesze zgromadzonych gości. Wojewoda, rozbawiony całą sytuacją postanowić darować winę Pietrkowi, a zegarmistrz polecił wykonać mechanizm z koziołkami na pamiątkę tego wydarzenia. Od tamtej pory codziennie w południe, ze środkowej wieżyczki wyjeżdżają dwa koziołki, trykając się rogami przez koło minutę.