Przebieg wojny secesyjnej

Wojna secesyjna toczyła się w latach 1861-1865 pomiędzy Unią (złożoną ze stanów północnych) a Konfederacją (w skład której wchodziły stany południowe). Przyczyną wojny był między innymi brak akceptacji stanów południowych dla nowo wybranego prezydenta Abrahama Lincolna – zwolennika zniesienia niewolnictwa oraz umocnienia władzy centralnej. Po wyborze Lincolna stany południowe dokonały secesji, tzn. odłączyły się od Stanów Zjednoczonych i utworzyły Skonfederowane Stany Ameryki ze stolicą w Richmond. Ich prezydentem został Jefferson Davis. Konflikt zbrojny zwany wojną secesyjną rozpoczął się 12 kwietnia 1861 roku. W początkowej fazie wojny przeważały wojska konfederatów dowodzone przez wybitnego generała Roberta Lee. Następnie jednak szala zwycięstwa przechyliła się na stronę wojsk Unii – silniejszej demograficznie i gospodarczo (dzięki rozwiniętemu przemysłowi). Ponadto w 1863 roku, po wydaniu dekretu o zniesieniu niewolnictwa przez Abrahama Lincolna, armia stanów północnych została zasilona przez wyzwoleńców. Najważniejsza bitwa wojny secesyjnej została stoczona pod Gettysburgiem w dniach od 1 do 3 lipca 1863 roku. W starciu tym porażkę poniosły wojska Konfederacji. Następnie siły Unii opanowały duży znaczny obszar stanów południowych, prowadząc przy tym tzw. taktykę spalonej ziemi, czyli wyniszczając rozmaite zasoby dóbr znajdujące się na terenie wroga. W kwietniu 1865 roku wojska Konfederacji skapitulowały. Wojna secesyjna pochłonęła ok. 700 tysięcy ofiar.