Anglia już po zakończeniu wojny stuletniej z Francją, przeżywała poważne problemy wewnętrzne. Sytuacja taka nastąpiła na skutek konfliktów dwóch rywalizujących ze sobą rodów, który ostatecznie przerodził się w wojnę domową, trwającą w latach 1455 – 1485. Od herbów przywódców zwalczających się stron: Lancasterowie – róża czerwona oraz Yorkowie – róża biała, nazwano ją wojną Dwóch Róż.
Pierwszy z rodów stanowił boczną linie Plantagenetów, angielskiej dynastii królewskiej panującej w latach 1154 – 1485. Pierwszym przedstawicielem dynastii Lancaster, panującej w latach 1399 – 1461, był Henryk IV, który został koronowany po detronizacji Ryszarda II. Natomiast ostatnim władcą z tego rodu, który zasiadał na tronie angielskim, był Henryk VI. Został on jednak odsunięty od władzy przez Edwarda IV, protoplastę pochodzącego z drugiej, bocznej linii dynastii – Yorków.
Protoplasta dynastii Lancaster – Henryk IV Lancaster (1367 – 1413), był synem Jana, księcia Lancaster. Henryk stanął na czele opozycji występującej przeciwko rządom Ryszarda II. Przebywał wraz z resztą opozycjonistów za granicą, aż do roku 1399. Wówczas powrócił do Anglii po uwięzieniu wcześniejszego władcy, zmusił go do abdykacji. Sam natomiast został powołany na nowego króla Anglii na początku roku 1400.
Po śmierci Henryka IV jego następcą został jego syn – Henryk V Lancaster (1413 – 1422). Od początku swojego panowania, nowy władca za swój główny cel obrał sobie wznowienie wojny z Francją Walezjuszy. W swoich zamierzeniach chciał stworzyć potężną monarchię chrześcijańską, w której po połączeniu Anglii i Francji, stolicami byłyby Londyn oraz Paryż.
Henryk V kilkakrotnie wyprawiał się zbrojnie przeciwko Francji. Praktycznie cały okres jego rządów naznaczony był wojną z francuzami. Do ostatecznego zakończenia konfliktu miało dojść po podpisaniu traktatu w Troyes, w roku 1420. Ówczesny król Francji Karol VI Szalony oddał – na mocy tego porozumienia, królowi Anglii swoją córkę Katarzynę i uznał go za swego syna oraz dziedzica Francji.
Henryk V uzyskał w ten sposób prawa do tronu Francji. Rozpoczęły się walki z delfinem Francji – Karolem VI. Król Anglii liczył, że po śmierci tego ostatniego, uda mu się ostatecznie uzyskać wszystko o co walczył przez ostatnie kilka lat. Zmarł jednak przed Karolem VI, dwudziestego drugiego października w roku 1422. Po śmierci Henryka V ogłoszono nowego następcę tronu, jego syna – Henryka VI, liczył on jednak wówczas zaledwie dziewięć miesięcy.
Na mocy traktatu z roku 1420, Henryk VI został również królem Francji. Do czasu uzyskania przez młodego władcę pełnoletniości, jego ojciec jako regentów ustanowił swoich braci – Jana oraz Humphreya. Mieli oni władać odpowiednio Francją i Anglią. Osobiste rządy Henryk objął zastając ciężką sytuacje w szczególności we Francji. W tym czasie doszło do wystąpienia i działań Joanny d`Arc oraz kontrofensywy Karola VII. Cała sytuacja doprowadziła do wyparcia Anglików w roku 1453 z obszarów francuskich.
Niepowodzenia we Francji oraz nieudolne rządy Henryka VI szybko doprowadziły do buntu możnych, który zamienił się w wojnę domową. Na czele przeciwników króla stanął książę Yorku Ryszard, a kolejno jego bratanek, od roku 1460 – Edward IV York. Ten ostatni doprowadził ostatecznie do zdetronizowania Henryka i odzyskał tron Anglii w roku 1470.
W takiej sytuacji Edward IV został założycielem nowej panującej dynastii w Anglii w latach 1461 – 1485. Yorkowie przyczynili się do wzmocnienia władzy królewskiej w Anglii. Jednak spory wewnętrzne oraz rywalizacja wśród członków rodu doprowadziły do upadku dynastii. Tytuł księcia Yorku przysługuję od roku 1474 drugiemu synowi panującego.