Czarna Śmierć – Straty demograficzne
Epidemia znana w historii jako czarna śmierć, dotarła do portów Europejskich pod koniec roku 1348 z Azji Środkowej. Na jej skutek w Europie zmarło 30 do 60 procent ówczesnej populacji kontynentu. W skali świata liczba ludności z około czterystu pięćdziesięciu milionów spadła aż do około trzystu pięćdziesięciu, a trzystu siedemdziesięciu pięciu milionów w XIV w. Tak więc szacuje się, że zaraza w tym okresie zabiła od około siedemdziesięciu pięciu do dwustu milionów osób.
W miastach Paryżu oraz Florencji – liczące wówczas około stu tysięcy mieszkańców, liczba ta na skutek epidemii spadła o połowę. Taka sytuacja miała miejsce w większości zatłoczonych miast europejskich. Liczba osad w Niemczech przed wybuchem pandemii była szacowana na około stu siedemdziesięciu tysięcy, dziesięć lat później było ich o czterdzieści tysięcy mniej.
Duży wskaźnik śmiertelności na skutek zarazy odnotowało duchowieństwo, które zajmowało się opieką nad zarażonymi osobami. Zanim jednak podjęto jakiekolwiek działania, epidemia zdziesiątkowała Europę o jedną trzecią liczby ludności, adekwatna sytuacja dotknęła obszary na Bliskim Wschodzie.
Czarna Śmierć – Skutki
Przede wszystkim wybuch epidemii wywołał migracje ludności z zagrożonych zarazą obszarów. W efekcie sprzyjało to rozszerzaniu się zasięgu czarnej śmierci. Na skutek śmierci znacznej liczby ludności w poszczególnych obszarach, spowodowało opustoszenie wielu miejscowości oraz zarastanie lasem wcześniejszych ziem uprawnych.
Epidemia w szczególności wyniszczyła większe skupiska ludzkie, w tym najlepiej rozwinięte miasta wraz z najbliższymi im wiejskimi zapleczami. Gwałtowny spadek liczby ludności, wpłynął na obniżenie poziomu produkcji wiejskiej oraz miejskiej. W efekcie spowodowało to natomiast spadek dochodów feudałów. Wpłynęło to zasadniczo na napięcia społeczne między poszczególnymi grupami. Jednocześnie malały dochody skarbowe królestwa. Wszelkie próby zapobiegawcze podejmowane przez monarchów, prowadziły jedynie do kolejnych konfliktów i napięć.
Ponieważ za sprawą poziomu medycyny średniowiecznej, ludzie nie byli w stanie wyjaśnić przyczyny pandemii, powszechnie utożsamiano ją z gniewem Bożym. Rozprzestrzeniająca się w szybkim tempie zaraza doprowadziła do nasilenia się ruchów religijnych o charakterze mistycznym. Jednym z przejawów takich działań mających na celu odwrócenia gniewu Bożego, byli tzw. biczownicy. Odprawiali publiczną pokutę, która polegała na wzajemnym biczowaniu się członków tej grupy.
Ponad to część mieszkańców kontynentu europejskiego za wybuch zarazy obwiniała poszczególne grupy narodowościowe jak Żydów czy Romów. Za epidemie obwiniano również zakonników, pielgrzymów czy też żebraków, a każdego trędowatego natychmiast izolowano, a następnie mordowano. Grupą, która wówczas najbardziej ucierpiała na skutek fałszywych oskarżeń, byli Żydzi. Czarna śmierć doprowadziła do nasilenia się antysemickich nastrojów w całej Europie. Dochodziło powszechnie do palenia żywcem i masowych pogromów Żydów.