Dla wędrujących do Ziemi Świętej pielgrzymów, jeszcze przed okresem krucjat, powstały hospicja, a dla chorych utworzono szpitale. Jednak w ówczesnym czasie były one stosunkowo nieliczne, a charakter organizacji był dość luźny. Sytuacja zmieniła się, gdy nie wystarczyło już zapewnić pielgrzymom podstawowej opieki, a należało zabezpieczyć ich przed niebezpieczeństwami ze strony band saraceńskich – powołać instytucję, która mogłaby uporać się z tą trudnością.
Pierwszą taką instytucją był zakon rycerski założony przez rycerza Huguesa de Payenes i jego ośmiu towarzyszy z Francji, w roku 1118. Zakon ten otrzymał nazwę templariuszy od swojej siedziby, znajdującej się w pobliżu dawnej świątyni Salomona – właściwa nazwa zakonu brzmiała „Biedni Rycerze Chrystusa i Świątyni Salomona”. Głównym zadaniem, którego się podjęli na początku swojej działalności, było zapewnienie bezpieczeństwa pielgrzymom zmierzającym z portów śródziemnomorskich do Jerozolimy.
Templariusze wzorowali się na regule benedyktynów. Była to do tej pory niespotykana forma organizacji zakonu. W odróżnieniu od powszechnego zwyczaju, zostali w niej wysunięci bracia świeccy. Oprócz standardowych ślubów zakonnych – czystości, posłuszeństwa i ubóstwa, Templariusze byli zobowiązani już nie tylko do kwestii samej obrony pielgrzymów, ale również do walki z niewiernymi.
Popularność oraz szybki rozwój zakonu templariuszy na wschodzie oraz w poszczególnych państwach europejskich wskazywał, że instytucja ta odpowiadała celom feudałów. Ci ostatni wchodzą wówczas w okres prywatnych podbojów kolonialnych. Dowodem na to jest również fakt powołania do życia kolejnych zakonów rycerskich.
Zakon Templariuszy szybko uzyskał wielkie wpływy. Po utracie Jerozolimy w roku 1187, przenieśli się oni wraz z członkami innego zakonu – Joannitów, do Akki. Gdy i ta twierdza upadła w roku 1291, wycofali się na Cypr.
W ówczesnej Europie Templariusze odgrywali rolę bankierów, co stało się powodem zawiści wobec zakonu. Jedną z osób działających przeciwko niemu był król francuski – Filip IV Piękny. Za jego sprawą, w roku 1307 oskarżono członków zakonu templariuszy o herezje oraz niemoralne prowadzenie się. Ostatecznie zostali ono potępieni, ich majątki skonfiskowano, a sam zakon został rozwiązany. Ostatni wielki mistrz zakonu – Filip de Molay, spłonął na stosie w roku 1314.