Literatura renesansowa rozwijała się pod wpływem wzorów antycznych. Odrodziła się łacina klasyczna, sięgano po antyczne gatunki, tematy i motywy. Czerpano z filozofii i teorii literatury. Dużym powodzeniem cieszyli się tacy twórcy jak: Wergiliusz, Horacy, Cyceron, Platon, odwoływano się do stoików i epikurejczyków. Rozwojowi literatury sprzyjała – z jednej strony – instytucja mecenatu, z drugiej zaś wynalazek druku, dzięki któremu utwory mogły być rozpowszechniane z nieznaną dotąd szybkością oraz na szeroką skalę.
Poetyka w renesansie
„Poetyka” Arystotelesa była dla twórców odrodzenia zbiorem wytycznych, określała najważniejsze zasady i reguły dla poszczególnych rodzajów i gatunków literackich. Na wzór tego podręcznika powstawało bardzo wiele współczesnych – autorem najsłynniejszego był G.C. Scaliger. Szczegółowe określenie reguł tworzenia miało pomóc twórcy jak najwierniej naśladować starożytnych, a więc zbliżyć się do ideału, jednocześnie stanowiło jednak poważne ograniczenie inwencji.
Zgodnie z estetyką klasycyzmu literatura miała wiernie odtwarzać rzeczywistość (zasada mimesis). Tak jak w innych dziedzinach sztuki – ceniono stosowność, harmonię, umiar, prostotę.
Do najbardzi
