Złamanie zasady trzech jedności
Większość wydarzeń ma miejsce na zamku w Elsynorze, ale niektóre sceny rozgrywają się np. na cmentarzu czy polach przed zamkiem. Akcja obejmuje co najmniej kilka miesięcy. Brak natomiast szczególnie wyraźnych odstępstw od głównego wątku dramatu.
Złamanie zasady Decorum
Ta zasada również nie została zachowana – w utworze pojawiają się postacie niskiego pochodzenia, jak grabarze czy wartownicy, które też otrzymują kwestie do wypowiedzenia. Ponadto w tragedii obecne są elementy komizmu. Komiczny bywa Poloniusz czy Ozyryk. Śmiech wzbudzają także niektóre sceny z udziałem samego Hamleta:
(…) Bo wierz, mój miły Damonie,/ Jowisza postać wzniosła/ Siedziała tu na tronie,/ A dzisiaj mamy... pajuka.; Horacy: Mogliście byli zrymować (…).
Wbrew zasadzie stosowności na scenie pojawiają się akty przemocy. W ostatniej scenie na oczach widzów umierają Gertruda, Hamlet, Laetres i Klaudiusz. Trzy z tych osób zostają ugodzone szpadą, a więc krwawią, co niewątpliwie daje zamierzony drastyczny efekt.
Złamanie zasady mimesis - elementy fantastyczne w dramacie
Kolejna antyczna zasada, która została złamana. Szekspir wprowadza do utworu fantastyczne postaci – Duch ojca odgrywa istotną rolę, jest pełnoprawnym bohaterem tragedii.
Sceny zbiorowe
Szekspir nie ogranicza liczby aktorów do trzech, na scenie może przebywać jednocześnie nawet kilkadziesiąt postaci. W „Hamlecie” można wskazać sześć scen zbiorowych, których akcja toczy się na dworze. Najliczniejsza pod względem aktorów jest scena teatralnej inscenizacji, czyli teatr w teatrze.
Konstrukcja „Hamleta”
Dramat składa się z pięciu aktów podzielonych na sceny. Nie ma w „Hamlecie” chóru, prologu ani epilogu. Rolę chóru w pewnym stopniu przejmują rozbudowane monologi bohaterów, które opóźniają akcję i wprowadzają element refleksji nad toczącymi się wydarzeniami.
Tematyka „Hamleta”
Szekspir chętnie sięgał po historie i legendy średniowieczne; tutaj również osadził akcję w tej epoce.
Hamlet jako bohater dynamiczny - pogłębiona psychologia postaci
Hamlet jest bohaterem dynamicznym – widz jest świadkiem jego rozterek, dojrzewania do decyzji i czynu. Szekspir doskonale odmalował jego naturę. W dialogach Hamlet jest oficjalny, prezentuje się tak, jak chce, by go widziano, w monologach zaś odsłania swoją duszę.
Tragizm
Hamlet, choć jest postacią tragiczną, nie jest naznaczony przez Fatum. Ma wpływ na swoje życie, choć los stawia go w trudnej sytuacji. Mimo wszystko, bohater miał szansę dokonać zemsty i zachować życie swoje i bliskich.
Moralne przesłanie tragedii Szekspira
Tragedie Szekspira niosą ze sobą moralną naukę, choć autor nie wypowiada jej wprost, samo przesłanie jest również niejednoznaczne. „Hamlet” mówi z jednej strony o władzy, z drugiej – o zemście. Klaudiusz zamordował brata, by objąć po nim tron. Hamlet zmuszony jest pomścić śmierć ojca, jednak zemsta dosięga nie tylko zbrodniarza, ale pochłania wiele niewinnych ofiar, w tym samego Hamleta.