„Hamlet” jest dramatem uważanym za najwybitniejszy w dorobku Williama Szekspira. Autor porusza tu wiele problemów, między innymi natury moralnej.
Przewodni wątek dramatu to historia bratobójczej zbrodni. Duński królewicz stara się rozwiązać zagadkę tajemniczej śmierci ojca. Bohaterowi ukazuje się duch zmarłego, prosząc go o zemstę na swoim mordercy. Hamlet, poruszony otrzymaną informacją, musi zmierzyć się z niezwykle trudną misją.
Królewicz nie jest jednak gotowy dokonać zemsty. Melancholik, introwertyk i myśliciel – nie potrafi poradzić sobie z narastającymi w nim wątpliwościami. Wyznanie ducha ojca burzy ustalony porządek świata, w którym Hamlet dotychczas egzystował. Od tego momentu bohater zaczyna dostrzegać ukryte motywacje swoich bliskich. Jednoznacznie potępia stryja, brzydzi się także zachowaniem matki. Podobnymi uczuciami darzy nawet ukochaną niegdyś Ofelię oraz dworskich urzędników.
Hamlet odkrywa stopniowo „prawdziwe” oblicze otaczających go ludzi. Nowe spostrzeżenia nasuwają niewesołe wnioski – królewicz uzmysławia sobie, że człowiek jest z natury jednoznacznie zły. Zdaniem Hamleta większość ludzi ulega słabościom i namiętnościom, podąża za pragnieniem władzy i uciechami życia. Szlachetna jednostka nie ma szans na przeżycie wśród ludzi dbających jedynie o własny zysk.
Podważenie sensu istnienia człowieka prawego niesie ze sobą przekonanie o marności ludzkiego życia – słynny monolog Hamleta („być albo nie być”) stanowi wyraz wewnętrznych rozterek bohatera, który „przejrzał” na oczy, dostrzegłszy brutalne mechanizmy rządzące światem.
W dramacie pojawia się istotne porównanie ludzkiego życia do teatrzyku kukiełkowego. Człowiek jest wolny tylko z pozoru – zdaje się mówić Szekspir. Ludzkość sama pozbawia się wolnej woli poprzez ślepe podążanie za pragnieniami, uleganie „ciemnym” stronom natury.
Dogłębne rozważania nad ludzką naturą doprowadzają głównego bohatera dramatu na skraj szaleństwa. Co prawda Hamlet tylko symuluje obłęd, ale można przypuszczać, że kolejne wydarzenia wzmagają w nim poczucie wyobcowania i rozpaczy.
Szaleństwo bohatera ma uchronić go przed gniewem stryja, Klaudiusza. Jest ono jest też sposobem „odgrodzenia się” od świata zewnętrznego. Z drugiej strony, Hamlet jako szaleniec ma prawo do jawnego wyrażania swoich przekonań. Ironia polega właśnie na tym, że to obłęd umożliwia mu bezkarnie demonstrować swoją prawdziwą twarz.
Trudno wymienić wszystkie ważne wątki poruszane w utworze. „Hamlet” to opowieść o zemście i władzy, miłości i zdradzie, a także o walce o prawdę. Dzieje jednostki tracącej złudzenia i zmagającej się z samą sobą, historia trudnych wyborów i ich konsekwencji.
W historii o duńskim królewiczu udało się Szekspirowi przemycić wiele trafnych uwag na temat natury człowieka. To dzięki tym uniwersalnym spostrzeżeniom dramat z – wydawałoby się – dość banalną fabułą stał się arcydziełem literatury światowej.