Ida Fink, Zabawa w klucz – streszczenie

W opowiadaniu widzimy rodzinę, która jak każdego dnia spożywa posiłek, a następnie szykuje się do tytułowej zabawy w klucz. Akcja rozgrywa się w czasie II wojny światowej, a rodzina bohaterów jest pochodzenia żydowskiego. Uczestnikami zabawy są wszyscy domownicy. Mama zawsze udaje dzwonek. Kiedy dzwonek do drzwi wydaje dźwięk, dziecko ma na głos powiedzieć, że „nie może znaleźć klucza”. Szuka go, otwierając w mieszkaniu wszystkie schowki. W tym samym czasie ojciec chowa się w łazience. Dziecko wciąż ma udawać, że ma trudności z odnalezieniem zguby. Otwiera drzwi, a po ich ponownym zamknięciu do głównego pomieszczenia zabawy powraca ojciec i mówi, że „potrzebuje jeszcze kilku minut więcej”. Matka prosi ojca by pochwalił dziecko za jego wysiłki, pyta go również co powinien powiedzieć do niego po otwarciu drzwi. Malec odpowiada, że mama pracuje a tata jest martwy. Na końcu opowieści pojawia się jeszcze stwierdzenie, że rzeczywiście ojciec jest martwy dla wszystkich tych, którzy będą pojawiali się w domu. Te wszystkie ruchy wchodzące w skład zabawy, która jest tak naprawdę szkoleniem dziecka z zachowania wobec hitlerowców, mają służyć ochronie malca i jego rodziców przed zabraniem ich do getta. Podczas gdy wróg pukałby do drzwi, trzylatek miałby, przeciągając chwilę ich otwarcia, odpowiadać, że szuka klucza, dając tym samym rodzicom czas na ukrycie się.