Zwielokrotnienie możliwości produkcyjnych przemysłu włókienniczego, metalurgicznego i hutniczego spowodowało zmiany zarówno w metodach produkcji, jak i samej strukturze społecznej. Procesy te jak najbardziej zasługują na miano rewolucji. Główną różnicą pomiędzy starym modelem produkcji a „nowoczesnym” była zmiana charakteru pracy z małych zakładów „domowych” na ogromne fabryki, bardzo przypominające te, które powstawały kilkadziesiąt lat później na całym kontynencie w epoce „drapieżnego kapitalizmu”. Nowe możliwości, zapewniane przez maszyny powodowały, że zamiast wykwalifikowanych mistrzów rzemiosła opłacało się zatrudniać tanich robotników niewykwalifikowanych, zwłaszcza kobiety i dzieci. Maszyny mogły pracować dzień i noc bez względu na pogodę czy zmęczenie, stąd też powstał system zmianowy. Warunki pracy pozostawały oczywiście wiele do życzenia, jednak chętnych nie brakowało, stąd można było utrzymywać niską płacę, wyższą jedynie w wypadku osób znających się na naprawie i konserwacji maszyn, nadzorujących całą produkcję.
Podobnie zmienił się wygląd zakładów hutniczych i metalurgicznych. Zaczęły powstawać gigantyczne konglomeraty, zazwyczaj, w celu przyśpieszenia i uproszczenia produkcji, zlokalizowane blisko miejsc wydobycia surowca. Praca w nich była ciężka, a produkowane dobra – masowe, zupełnie różne od wcześniejszych metod pozyskiwania surówki i żelaza. Na tym etapie intensywna produkcja ciągle była uzależniona głównie od lokalizacji surowca i/lub siły napędowej, jak również dogodnego otoczenia, stąd też powstawały przemysłowe „wyspy” w morzu „niezrewolucjonizowanej” Anglii.
Dzięki nowym, ale drogim maszynom przewagę w produkcji zaczęli osiągać wielcy potentaci, których stać było na kupno dużej ilości maszyn, potem zaś budowanie zakładów produkcyjnych, bądź wynajmowanie ich biednym rzemieślnikom. Tym ostatnim zostawało wtedy tylko godzenie się na wynajmowanie maszyny, bądź produkcję w fabrykach. Z tego też powodu, podobnie jak w wypadku „wysp” przemysłu ciężkiego, w niektórych miastach powstawały potężne ośrodki specjalizujące się w jednej z gałęzi przemysłu. Ożywienie produkcji i handlu w wyżej wspomnianych dziedzinach ożywiło bowiem całą gospodarkę angielską, powodując wzrost obrotów. Jednocześnie na niekorzyść zmieniały się ceny produktów rolnych.
Mechanizacja i związane z nią kłopoty małych zakładów powodowały wybuchy niezadowolenia i próby przeciwstawiania się wprowadzaniu nowych maszyn. Po kilku przypadkach niszczenia nowych urządzeń, a wręcz całych zakładów rząd był zmuszony wprowadzić nowe przepisy, zaostrzające kary za takie działanie, a nawet zezwalające na wyroki śmierci. Na początku XIX wieku powstał dosyć silny ruch luddystów, biorący swoją nazwę od (prawdopodobnie legendarnego) Neda Ludda, który miał pod koniec XVIII wieku zniszczyć dwie maszyny przemysłowe. Wszystkie te ruchy jednak nie miały szans powodzenia. Nic nie mogło powstrzymać fali mechanizacji i zmian, zapoczątkowanych przez rewolucję przemysłową.