Zbrodnia katyńska - historia
Dnia 17 września 1939 r. Armia Czerwona wkroczyła na teren Polski, co – chociaż do końca maskowane chęcią pomocy mniejszościom białoruskiej i ukraińskiej – stanowiło realizację założeń paktu Ribbentrop-Mołotow. Zgodnie z tym porozumieniem, III Rzesza i ZSRR zagwarantowały sobie podział ziem najechanego państwa wzdłuż Sanu, Wisły i Narwi.
 |
| Postanowienie z 5.03.1940 o egzekucji jeńców |
Władze komunistycznej Rosji prędko podjęły starania, mające na celu wyeliminowanie jakiegokolwiek oporu. Ludność polską przewożono do łagrów i wysyłano w głąb kraju (Syberia). Osoby określanie mianem „wrogów władzy sowieckiej” były z kolei eksterminowane. 5 marca 1940 r. w Moskwie podpisano tajne postanowienie Biura Politycznego KC WKP (b) [Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii bolszewików], zgodnie z którym miano rozstrzelać polskich jeńców i więźniów.
Trzy dni wcześniej do Stalina trafiła notatka Ławrientija Berii (Ludowego Komisarza Spraw Wewnętrznych ZSRR). Zawierała ona informacje, że 14736 jeńców wojennych oraz 18632 więźniów przetrzymywanych na terenach Ukrainy i Białorusi to osoby negatywnie nastawione do panującego w Rosji systemu i nierokujące nadziei na poprawę. Eliminacją wrogów komunizmu miał zająć się NKWD