Mirakl (słowo to pochodzi od francuskiego miracle - cud) to bardzo charakterystyczna odmiana średniowiecznego utworu dramatycznego. Rozwinęła się ona ok. XII stulecia, głównie na terenie zachodniej części Europy. Początkowo była związana z ośrodkami przykościelnymi, jednak bardzo szybko doszło do jej usamodzielnienia (w niektórych państwach stała się niezwykle ważnym elementem obchodów liturgicznych).
Mirakle zazwyczaj przypominały misteria, jednak były formami krótszymi oraz bardziej skoncentrowanymi na określonej tematyce. Przedstawiały one głównie żywoty świętych (np. Matki Bożej, św. Mikołaja), koncentrując się na dokonywanych przez nich cudach. Również popularne były formy nieco bardziej świeckie, w których ukazywano życie prostych ludzi oraz interwencje świętych (lub Boga) czyniące je lepszym i bardziej wartościowym. Drugi rodzaj miraklów zazwyczaj nawiązywał do aktualnych problemów społecznych, przenosząc je często na scenę, by nie tylko zbliżyć ludzi do tematu dzieła, ale także dać im nieco nadziei i wzmocnić ich wiarę.
W polskim teatrze średniowiecznym mirakle nie odegrały zbyt znaczącej roli. Natomiast szczególną popularność zyskały sobie na terenach dzisiejszych Niemiec, Francji, Hiszpanii, Belgii, Holandii oraz Anglii (tutaj ich znaczenie było olbrzymie). W niektórych z tych państw były popularne aż do XVII stulecia.
Doskonałym przykładem jest właśnie angielski mirakl zatytułowany „Saint John the Hairy”. Tytułowy bohater uwodzi księżniczkę, po czym ją morduje. Po tym wydarzeniu zostaje on nazwany świętym przez dziecko, co skłania go do wyznania win. Wtedy dzięki pomocy Boga księżniczka zostaje wskrzeszona, a sam bohater zostaje biskupem.