Dramat liturgiczny był gatunkiem charakterystycznym dla średniowiecza i najsilniej rozwijającą się wtedy odmianą twórczości scenicznej. Jego początek datowany jest na X stulecie, a najbujniejszy rozwój na okolice XIII w.
Cechą charakterystyczną tego gatunku było bardzo mocne powiązanie z liturgią kościelną. Utwory takie najczęściej przedstawiały fragmenty Ewangelii, głównie związane z życiem Chrystusa. Najważniejsze były oczywiście dwa podstawowe święta religii chrześcijańskiej – Boże Narodzenie oraz Wielkanoc.
Dramaty liturgiczne inscenizowano głównie w świątyniach lub na cmentarzach. Zazwyczaj nie posługiwano się żadnym dodatkowym wystrojem, korzystając przedmiotów liturgicznych.
Średniowieczny dramat liturgiczny dzielono na trzy rodzaje. Pierwszym były inscenizacje obrzędowe, czyli widowiska obrzędowe, najczęściej o charakterze procesji. Cechowały się one afabularnością oraz bardzo dużym naciskiem, jaki kładziono na gesty modlitewne.
Drugą odmianę tworzyły oficja dialogowe. Ich fabuła ukazywała wydarzenia biblijne poprzez dialogi. Najczęściej gra aktorska nie miała wielkiego znaczenia w dziełach tego typu, a wszystko zamykało się na wymianie kolejnych kwestii. Oficja dialogowe
