Dramat liturgiczny był gatunkiem charakterystycznym dla średniowiecza i najsilniej rozwijającą się wtedy odmianą twórczości scenicznej. Jego początek datowany jest na X stulecie, a najbujniejszy rozwój na okolice XIII w.
Cechą charakterystyczną tego gatunku było bardzo mocne powiązanie z liturgią kościelną. Utwory takie najczęściej przedstawiały fragmenty Ewangelii, głównie związane z życiem Chrystusa. Najważniejsze były oczywiście dwa podstawowe święta religii chrześcijańskiej – Boże Narodzenie oraz Wielkanoc.
Dramaty liturgiczne inscenizowano głównie w świątyniach lub na cmentarzach. Zazwyczaj nie posługiwano się żadnym dodatkowym wystrojem, korzystając przedmiotów liturgicznych.
Średniowieczny dramat liturgiczny dzielono na trzy rodzaje. Pierwszym były inscenizacje obrzędowe, czyli widowiska obrzędowe, najczęściej o charakterze procesji. Cechowały się one afabularnością oraz bardzo dużym naciskiem, jaki kładziono na gesty modlitewne.
Drugą odmianę tworzyły oficja dialogowe. Ich fabuła ukazywała wydarzenia biblijne poprzez dialogi. Najczęściej gra aktorska nie miała wielkiego znaczenia w dziełach tego typu, a wszystko zamykało się na wymianie kolejnych kwestii. Oficja dialogowe bardzo często łączyły w sobie charakter religijny oraz elementy dydaktyczne.
Ostatnim i najbardziej rozwiniętym gatunkiem dramatu liturgicznego były oficja dramatyczne. W utworach tego rodzaju, które także podejmowały tematykę ściśle związaną z Pismem Świętych, bardzo ważną rolę, poza wypowiadanymi (częściej śpiewanymi) kwestiami, odgrywały także gesty oraz dekoracje. To właśnie one najdokładniej obrazowały wiernym kolejne wydarzenia z historii zbawienia.
Dramat liturgiczny cieszył się w średniowieczu olbrzymią popularnością. Początkowo rozwijał się bardzo powoli i był ściśle związany z tekstem Pisma Świętego; przez długi czas role aktorów ograniczały się do ich odczytywania lub śpiewania. Jednak jego silniejszy progres, który nastąpił pod koniec średniowiecza, doprowadził do ubarwienia tej formy, akceptując dopisywanie fragmentów oraz kładąc większy nacisk na grę aktorów.
W końcowych latach wieków średnich momenty inscenizacji dramatów liturgicznych stawały się miejskimi świętami, w których uczestniczyć chcieli wszyscy mieszkańcy. W czasie soboru trydenckiego zabroniono jednak tej formy aktywności religijnej, na co wpływ miał zakaz indywidualnej interpretacji Pisma Świętego.