Informacje wstępne
„Wielki testament” Villona napisany został w okresie od 1461 do 1463, w czasie pobytu autora w Paryżu. Dzieło to stanowiło istną rewolucją we francuskiej poezji średniowiecznej. Autor porzucił powtarzane wszędzie prawdy i ukazał świat z własnej perspektywy – człowieka należącego do niższych warstw społeczeństwa, uwikłanego w życie paryskiego półświatka. Villon pokusił się także o odświeżenie formy średniowiecznego wiersza, nadając jej bardziej zróżnicowane brzmienie. Dzięki tym osiągnięciom dzisiejsi badacze uważają go za pierwszego nowożytnego poetę w historii Francji.
„Wielki testament” - streszczenie
„Wielki testament” Villona jest dziełem bardzo rozbudowanym i niejednorodnym. Składa się ze 181 oktaw, które przeplatane są balladami i ozdobnymi rondami, czyli układami stroficznymi charakterystycznymi dla średniowiecza (od 8 do 15 wersów, dwa rymy, refren).
Strofy I-XLI
Początkowy fragment utworu jest bardzo mocno nacechowanym ironią „oddaniem czci” biskupowi, który był oprawcą poety („Na chłód przyodział mnie łańcuchem”). Villon zgodnie z zasadami chrześcijaństwa obiecuje modlić się za duchownego, lecz jest to „pikardzki pacierz”, czyli modlitwa niewierzących.