„Bogurodzica” jest najstarszym polskim tekstem poetyckim oraz najstarszą polską pieśnią religijną. Nie jest znana jej oryginalna postać, gdyż pierwszy historycznie znany zapis tego dzieła pochodzi dopiero z początków XV stulecia. Zamieszczony został w zbiorze kazań łacińskich, który sporządził Maciej z Grochowa – wikariusz leżącej nieopodal Gniezna parafii w Kcyni. Dzisiaj uważany jest on za najbliższy oryginałowi, ponieważ wraz z upływem czasu dodawano do niego kolejne zwrotki.
Obecnie badacze dzielą powstały w ten sposób tekst na trzy części: część archaiczną – właściwą „Bogurodzicę” licząca 2 zwrotki, „pieśń wielkanocną” – zwrotki 3 do 6 oraz „pieśń pasyjną” – 7 do 15.
Dokładna data powstania „Bogurodzicy” nie jest znana. Badacze uważają, że pochodzi ona z okresu między XI a XIII stuleciem. Potwierdzenie takiego stanu rzeczy może stanowić styl dzieła oraz pojawiający się w nim motyw deesis. Przez długi czas utwór mógł istnieć w obiegu ustnym (możliwe jest także zaginięcie wcześniejszych przekładów).
Autorstwo „Bogurodzicy” przez długi czas przypisywano św. Wojciechowi, jednak dzisiejsi naukowcy nie mają wątpliwości, że u podstaw takiego przekonania leżała legenda. Wymienione