„Bogurodzica” to pieśń religijna, będąca arcydziełem polskiej literatury średniowiecznej oraz pierwszym – zachowanym – polskim tekstem poetyckim.
Czas powstania anonimowego tekstu datuje się najczęściej na koniec XIII lub początek XIV w. Pierwszy znany zapis tekstu pochodzi z początku XV w. Od tego czasu do pierwotnych dwóch strof zaczęto dopisywać kolejne.
„Bogurodzica”, mająca formę modlitwy do Jezusa Chrystus, jest utworem przeznaczonym do śpiewania. Od początku tekstowi towarzyszył zapis muzyczny. W późnym średniowieczu utwór pełnił rolę pieśni rycerskiej, a być może i hymnu państwowego.
Według przekazów średniowiecznych kronikarzy, m.in. Jana Długosza, „Bogurodzicę” śpiewało polskie rycerstwo bezpośrednio przed ważnymi bitwami, np. pod Grunwaldem i Warną.