Geneza
Fantastyka została po raz pierwszy krytycznie omówiona przez Kazimierza Brodzińskiego w rozprawie „O klasyczności i romantyczności”. Uznał on tę artystyczną tendencję za istotną dla estetyki romantyzmu. Natomiast pierwszym poetą, który zastosował elementy fantastyczne w swojej twórczości był Adam Mickiewicz. Jego „Ballady i romanse” z 1822 r. zapoczątkowały polski romantyzm i jednocześnie określiły rolę fantastyki w literaturze. Polega ona na pobudzeniu wyobraźni odbiorcy oraz propagowaniu określonych postaw moralnych.
Znaczenie
Fantastyka jest szczególnym ukształtowaniem świata przedstawionego, które polega na wprowadzeniu do niego zjawisk, postaci i wydarzeń powszechnie uznawanych za sprzeczne z naturalnym porządkiem rzeczywistości. Istotną cechę fantastyki stanowi jednak takie operowanie owymi elementami, że w danym utworze nie wydają się one czymś dziwnym. Jak podaje „Słownik terminów literackich”:
Fantastyka w zasadzie przypisuje swym tworom realny byt w obrębie rzeczywistości, którą konstruuje, (…), zakłada tym samym swoistą postawę czytelnika: musi on przyjąć, że to, co fantastyczne rzeczywiście istnieje, inaczej nie mógłby odbierać utworów tego typu.
Tym samym fantastykę