Wojna o sukcesję hiszpańską - przebieg

W roku 1700, po śmierci Karola II Habsburga, Ludwik XIV przeforsował koronację swojego wnuka, Filipa d'Anjou na króla Hiszpanii, zajmując jednocześnie posiadłości hiszpańskie w Niderlandach i przygotowując się do nieuniknionej wojny. W odpowiedzi doszło do zawiązania sojuszu Anglii, Holandii, Brandenburgii, Austrii i Prus przeciwko siłom hiszpańsko – portugalsko – sabaudzko – bawarsko - francuskim. Rozpoczęła się wojna o sukcesję hiszpańską.

Lata 1702 – 1709 to pasmo wielkich zwycięstw koalicjantów nad siłami Ludwika XIV.  Bardzo szybko od Francji zaczęli odpadać kolejni sojusznicy. W 1703 roku z wojny wycofały się Portugalia i Sabaudia, zaś Bawaria wkrótce potem została zajęta przez siły Wielkiej Koalicji (jak nazwano sojusz antyfrancuski). W Hiszpanii wybuchła wojna domowa pomiędzy zwolennikami różnych kandydatów. W 1704 roku padł Gibraltar, przejęty przez Anglików. 7.09.1706 roku Wielka Koalicja odniosła jeden z decydujących sukcesów w bitwie pod Tulonem, zmuszając Francuzów do oddania swoich posiadłości we Włoszech. Papież uznał wtedy Karola Habsburga za prawowitego władcę Hiszpanii.

Stopniowo jednak obie strony zaczęły ponosić coraz większe koszty wojny, która przestawała być opłacalna. Dodatkowo pojawiły się pierwsze rozdźwięki w łonie koalicji, po śmierci cesarza Józefa I. Ostatecznie, w roku 1713 i 1714, doszło do podpisania dwóch pokojów kończących wojnę o sukcesję. Burbonowie utrzymali tron hiszpański, ale za ogromną cenę.