Wielki Książę Konstanty - biografia, polityka - historia

Konstanty Pawłowicz Romanow urodził się w Carskim Siole 8.05.1779 roku jako drugi syn cara Pawła I. Jego dzieciństwo i lata młodzieńcze upłynęły pod kuratelą babki, Katarzyny II. Był on edukowany i wychowywany wyłącznie przez osoby zaakceptowane przez nią.

Konstanty nie czuł nigdy pociągu do rządzenia, za to uważany był za wielkiego entuzjastę armii, stąd też uczestniczył w walkach II koalicji we Włoszech, u boku słynnego dowódcy rosyjskiego, generała Aleksandra Suworowa. Uczestniczył również w dalszych wojnach Rosji z Francją, biorąc udział m.in. w bitwie pod Austerlitz i wojny z lat 1806 – 1807. Od pewnego momentu zwolennik pokoju z Francuzami, był zafascynowany postacią Napoleona, co nie przeszkodziło mu uczestniczyć mniej lub bardziej bezpośrednio w jego upadku.

Po Kongresie Wiedeńskim został mianowany dowódcą armii Królestwa Polskiego, jednocześnie będąc faktycznym namiestnikiem tego państwa. Jednocześnie zaś, po rozwodzie z pierwszą żoną, ożenił się ponownie z polską szlachcianką Joanną Grudzińską (1820). Aby móc zrealizować swoje marzenie o małżeństwie z nią dobrowolnie zrzekł się praw do tronu rosyjskiego (1823). Nie podjął też próby przejęcia władzy po śmierci brata w roku 1825.

Konstanty jest postacią bardzo kontrowersyjną w historii, ocenianą różnie przez Rosjan i Polaków, jak również historyków. Z jednej strony na pewno wiele różnego rodzaju przypadków łamania konstytucji Królestwa i represji na działaczach niepodległościowych było jego pomysłem i inicjatywą. Był on również znienawidzony przez wojsko z powodu swojego ordynarnego zachowania i sadyzmu. Z drugiej strony, co może wydawać się dziwne, zachowane źródła mówią o tym, że bardzo zżył się ze swoją przybraną ojczyzną i na swój sposób mógł nawet kochać Polskę i Polaków.  Niektórzy historycy uważają, że jedyną szansą na odzyskanie niepodległości było zorganizowanie przewrotu i osadzenie Konstantego na tronie polskim.

W czasie nocy listopadowej (29/30.11.1830) spiskowcy próbowali porwać lub zamordować księcia, któremu jednak udało się uciec z Warszawy. Mimo podjęcia walki przeciw caratowi podobno otwarcie chwalił zwycięstwa militarne Polaków. Nie doczekał jednak końca walk, umarł bowiem na cholerę 27.06.1831 roku w okolicach Witebska.