Cesarz Neron reprezentował wszystko co najgorsze z okresu panowania swoich brutalnych, egocentrycznych i okrutnych poprzedników panujących w latach 54 p.n.e. - 68 r. n.e. Jego czternaście lat panowania pogłębiło tylko chaos gospodarczy rozpoczęty przez cesarza Tyberiusza (42 p.n.e. – 37 n.e.). Według starożytnych historyków na wieść o jego śmierci obywatele ubrali czapki wolności (czapka frygijska – dostawał ją niewolnik w momencie wyzwolenia) i przeszli ulicami miasta, jak gdyby byli uwolnionymi niewolnikami.
Neron – pochodzenie
Neron był synem Domitiusa Ahenobarba i Agrypiny Młodszej, córki Germanika (ojciec cesarza Kaliguli). Ojciec Nerona zmarł, kiedy ten miał trzy lata. Podobno on również odznaczał się skrajnym okrucieństwem. Według jednej z historii, po narodzinach Nerona w roku 37 n.e., przyjaciele jego ojca pogratulowali mu syna, na co on miał odpowiedzieć, że wszystko, co zrodziło się z jego związku z Agrypiną, będzie na pewno katastrofą.
Neron otrzymał staranne wykształcenie, jednym z jego nauczycieli był Seneka Młodszy, pod którego wpływem pozostawał aż do jego śmierci w roku 62 n.e. Po małżeństwie swojej matki (młodszej siostry Kaliguli) z cesarzem Klaudiuszem został przez niego adoptowany w roku 50 n.e. Ówczesny władca oddał mu również za żonę swoją córkę z poprzedniego małżeństwa.
Lata panowania Nerona - charakterystyka
W roku 54 n.e., po śmierci ojczyma, objął władzę cesarską, z pominięciem syna zmarłego cesarza z pierwszego małżeństwa. W pierwszych latach panowania Neron zapewnił senatowi oraz arystokracji rzymskiej dotychczasowe przywileje i uprawnienia.
Po wycofaniu się z życia publicznego swojego mentora, filozofa Seneki, oraz po śmierci swojego zaufanego doradcy prefekta pretorianów, Sekstusa Afraniusza Burrusa, nie miał szczęścia do mądrych doradców - od tej pory otaczał się tylko pochlebcami.
Okrucieństwo Nerona
Każda osoba w imperium rzymskim, która w jakikolwiek sposób naraziła się cesarzowi, musiała liczyć się z okrutnymi konsekwencjami. Senatorom, którzy mu się sprzeciwiali, wytaczał procesy za obrazę majestatu, karał ich konfiskatą majątku bądź też skazywał na karę śmierci.
Śmierć z rąk cesarza nie ponieśli jedynie wysoko postawieni politycy. Jego przyrodni brat, prawowity pretendent do tronu - Brytanik, został otruty. Ponadto Neron zamordował własną matkę oraz żonę, ponieważ chciał ożenić się z inną kobietą. Mimo że doszło między nimi do zawarcia ślubu, ją również kazał zamordować.
Miłośnik igrzysk sportowych
Neron był wielkim miłośnikiem igrzysk sportowych oraz przedstawień, co w początkowym okresie panowania przysporzyło mu przychylność ludu. Sam często występował jako śpiewak lub recytator. Wprowadził ku swojej czci igrzyska o charakterze sportowo–muzycznym, obchodzone co pięć lat.
Rządy Nerona - pożar Rzymu i prześladowanie chrześcijan
Rządy Nerona zaznaczyły się w historii m.in. krwawo stłumionym powstaniem w Brytanii w roku 61 n.e. oraz wielkim pożarem Rzymu w roku 64 n.e.. Po pożarze kazał zbudować dla siebie pałac, zwany też „złotym domem”. Przede wszystkim zasłynął jednak jako wielki prześladowca chrześcijan.
Koniec życia - wyrzutek i samotnik
Poprzez swoje poczynania Neron ostatecznie został uznany przez senat wrogiem ojczyzny.
Opuszczony i zagrożony przez wszystkich popełnił samobójstwo. Jego ostatnie słowa miały brzmieć: „Qualis artifex pereo” – „Cóż za artysta ginie wraz ze mną”.