Cesarz Neron reprezentował wszystko co najgorsze z okresu panowania swoich brutalnych, egocentrycznych i okrutnych poprzedników panujących w latach 54 p.n.e. - 68 r. n.e.. Jego czternaście lat panowania pogłębiło tylko chaos gospodarczy rozpoczęty przez cesarza Tyberiusza (42 p.n.e. – 37 n.e.). Według starożytnych historyków – na wieść o jego śmierci, obywatele ubrali czapki wolności (czapka frygijska – dostawał ją niewolnik w momencie wyzwolenia), przeszli ulicami miasta jak gdyby byli uwolnionymi niewolnikami.
Neron – Pochodzenie
Neron był synem Domitiusa Ahenobarba i Agrypiny Młodszej, córki Germanika (ojciec cesarza Kaliguli). Ojciec Nerona zmarł kiedy ten miał trzy lata. Podobno on również odznaczał się skrajnym okrucieństwem. Według jednej z historii, po narodzinach Nerona w roku 37 n.e., przyjaciele jego ojca pogratulowali mu syna, na co on miał odpowiedzieć, że wszystko co zrodziło się z jego związku z Agrypiną będzie na pewno katastrofą.
Neron otrzymał staranne wykształcenie, jednym z jego nauczycieli był Seneka Młodszy, pod którego wpływem pozostawał aż do jego śmierci w roku 62 n.e.. Po małżeństwie swojej matki (młodszej siostry Kaliguli) z cesarzem Klaudiuszem, został przez niego adoptowany w roku 50 n.e.. Ówczesny władca oddał mu również za żonę swoją córkę z poprzedniego małżeństwa.
Neron – Lata panowania
Po śmierci ojczyma objął w roku 54 n.e. władze cesarską z pominięciem syna zmarłego cesarza z pierwszego małżeństwa. W pierwszych latach panowania Neron zapewnił senatowi oraz arystokracji rzymskiej dotychczasowe przywileje i uprawnienia.
Po wycofaniu się z życia publicznego swojego mentora, filozofa Seneki oraz po śmierci swojego zaufanego doradcy prefekta pretorianów Sekstusa Afraniusza Burrusa, nie miał szczęścia do mądrych doradców, od tej pory otaczając się tylko pochlebcami.
Każda osoba w imperium rzymskich, która w jakikolwiek sposób naraziła się cesarzowi, musiała liczyć się z okrutnymi konsekwencjami. Senatorom, którzy się sprzeciwiali Neronowi, wytaczał procesy za obrazę majestatu, karał ich konfiskatą majątku bądź też skazywał na karę śmierci.
Śmierć z rąk cesarza nie ponieśli jedynie wysoko postawieni politycy. Jego przyrodni brat, prawowity pretendent do tronu Brytanik, został otruty. Ponadto zamordował własną matkę oraz żonę, ponieważ chciał ożenić się z inną kobietą. Pomimo, że doszło między nimi do zawarcia ślubu, ją również kazał zamordować.
Neron był wielkim miłośnikiem igrzysk sportowych oraz przedstawień, co w początkowym okresie panowania przysporzyło mu przychylność ludu. Sam często występował jako śpiewak lub recytator. Wprowadził ku swojej czci igrzyska o charakterze sportowo – muzycznym, obchodzone co pięć lat.
Rządy Nerona zaznaczyły się w historii m.in. krwawo stłumionym powstaniem w Brytanii w roku 61 n.e. oraz wielkim pożarem Rzymu w roku 64 n.e.. Po pożarze kazał zbudować dla siebie pałac zwany też „złotym domem”. Przede wszystkim zasłynął jednak jako wielki prześladowca chrześcijan.
Poprzez swoje poczynania, Neron ostatecznie został uznany przez senat wrogiem ojczyzny. Opuszczony i zagrożony przez wszystkich popełnił samobójstwo. Jego ostatnie słowa miały brzmieć „Qualis artifex pereo” – „Cóż za artysta ginie wraz ze mną”.