– etap ten pojawia się w legendach poświęconych męczennikom.
7B. Dobrowolne cierpienia i wyrzeczenia – niemal każdy święty znajdował czas, by pościć i umartwiać się, naśladując przy tym Chrystusa.
8A. Męczeńska śmierć świętego – zazwyczaj poprzedzona objawieniem się Boga, który przestrzegał świętego przed męką i dodawał mu sił (często także uzdrawiał rany).
8B. Śmierć świętego – moment nieodzowny w każdej legendzie. Zazwyczaj towarzyszyło jej cierpienie konającego (na skutek długiego postu itp.). Wielokrotnie, w czasie tej chwili Bóg różnymi znakami dawał ludziom do zrozumienia, że odchodzi ktoś szczególnie ważny.
9. Pośmiertne cuda – pielgrzymka do miejsca pochówku świętego mogła uzdrowić, czasem ciało nie podlegało rozkładowi (św. Aleksy) itd.
10. Początki kultu – punkt ten nie pojawia się w każdym tekście legendy. W niektórych z nich można jednak odczytać, że ludzie modlili się do świętych już w kilka dni po ich śmierci, wierząc, że zapewnią sobie ich wstawiennictwo i pomoc.
Najważniejsze przykłady hagiografii
Za najwspanialsze dzieło hagiograficzne średniowiecza uważana jest „Złota legenda” Jakuba de Voragine'a. To obszerny zbiór legend na temat świętych, ułożony w porządku kalendarza kościelnego. Inne przykłady utworów tego typu to: „Legenda o świętym Aleksym”, „Żywot świętego Stanisława” (autorstwa Wincentego z Kielc), „Żywot św. Antoniego” („Vita Antoni” – najstarsza hagiografia, datowana na ok. 360 r.).