Termin hagiografia pochodzi z języka greckiego, w którym stanowił złożenie dwóch wyrazów: hagios - święty oraz graphein - pisać. Służy on do określania dzieł wpisujących się w jeden z najważniejszych nurtów literackiej twórczości średniowiecza, opisujący żywoty świętych. Początek tego rodzaju piśmiennictwa datowany jest na ok. 400 r., kiedy to Prudencjusz wprowadził do chrześcijaństwa teksty o męczennikach.
Hagiografie powstawały głównie w celach dydaktyczno-parenetycznych. Utwory tego typu ukazywały ludzi świętych – najbardziej warte naśladowania wzory średniowiecza. Każda z tych postaci wyposażona była w zbiór określonych cech, jakie warto było w sobie wypracować, aby godnie przejść przez życie, a po śmierci znaleźć się w raju.
Dzieła hagiograficzne często łączyły w sobie elementy prawdziwe z typowymi wierzeniami ludowymi. W ten sposób niwelowano odczucie obcości, jakie mogło zniechęcać odbiorców, którymi często byli ludzie prości. W dodatku, były one komponowane w taki sposób, by jak najlepiej przedstawiać bohaterów – osoby pozbawione jakiejkolwiek skazy, niepopełniające błędów w ziemskim życiu. Zabiegi te miały na celu skłonienie ludzi do naśladowania zawartych w żywotach świętych