Mianem kroniki zwykło określać się dzieło historyczne, które opisuje wydarzenia w porządku chronologicznym. Samo słowo „kronika” pochodzi od greckiego rzeczownika chronos – czas.
Kroniki średniowieczne były zazwyczaj pisane zgodnie z zasadami ówczesnego ars dictandi, czyli sztuki dyktowania. Najczęściej w procesie tym wykorzystywano tzw. styl wysoki, kładący silny nacisk na stosowanie rozbudowanych zdań, rytmizację prozy, dźwięczność oraz tworzenie wewnętrznych rymów.
Kronika typowa dla średniowiecza znacznie różniła się od późniejszych realizacji tego gatunku, które były skrupulatnie spisywane i kładły wielki nacisk na zgodność z faktami. Ta średniowieczna była przeważnie utworem epickim łączącym w sobie elementy gesta (z łac. „czyny”) z motywami fantastycznymi i cudownymi. Tego rodzaju dziełem jest „Kronika polska” Galla Anonima.
Opowiada ona dzieje Polski w sposób chronologiczny, lecz nie pojawiają się w nim żadne daty, a treść koncentruje się na opisywaniu dokonań kolejnych władców (stąd „Kronikę polską” często określa się mianem gesta ducorum – czynów książęcych). W dodatku Gall Anonim wplótł w swoje dzieło także wiele elementów fikcyjnych (np. dokumenty, których istnienia nigdy