Dla Starożytnej Grecji, państwa złożonego z wielu miast – państw (polis), najważniejszym obok pisma i języka – najsilniejszym spoiwem stała się wspólna religia. Istotą religii starożytnej Grecji, była wiara w istnienie sił nadprzyrodzonych, które zagrażały człowiekowi oraz potrzeba udobruchania tych mocy, głównie za pomocą składania ofiar – kosztowności oraz zwierząt. Niektórym z tych wszechobecnych mocy, jak np. niebu, morzu czy też gromom – nadano z biegiem czasu poszczególne imiona.
Starożytna Grecja – Bogowie
Grecy wyznawali wiarę w dwunastu głównych bogów, zwanych olimpijskimi. Ich siedzibą, według mitów miała być góra Olimp, w Tesalii. Ich czyny i osiągnięcia stały się podstawą mitologii greckiej. Począwszy od VIII wieku p.n.e. dzieła Homera – Iliada i Odyseja, opisujące m.in. bogów i ich interakcje z innymi bogami bądź też ludźmi, uzyskują status narodowej epopei. To właśnie utwory Homera od tej pory miały opisywać historie Starożytnej Grecji, co spowodowało popularyzacje mitologii greckiej w wersji opisanej przez Homera.
Najważniejsi bogowie greccy:
• Zeus – Najważniejszy z bogów, jego atrybut to piorun.
• Hera – Żona Zeusa, opiekunka ogniska domowego. Jej atrybuty to owoc granatu bądź kukułka.
• Posejdon – Brat Zeusa, opiekun morza, portów i żeglarzy. Jego atrybut to trójząb.
• Hades – Brat Zeusa, pan świata podziemnego, gdzie trafiali wszyscy ludzie po śmierci. Jego atrybuty to klucze oraz berło.
• Hefajstos – Pan kowali i złotników. Jego atrybuty to młot, kowadło oraz ogień.
• Afrodyta – Bogini miłości, żona Hefajstosa. Jej atrybut to gołąb.
• Atena – Bogini wojny oraz mądrości. Jej atrybut to sowa.
• Apollo – Opiekował się sztuką, poezją oraz muzyką. Jego atrybuty to wieniec laurowy bądź łuk.
• Hermes – Był boskim posłańcem. Opiekował się kupcami, złodziejami oraz podróżnymi. Jego atrybut to kaduceusz.
Starożytna Grecja – Herosi
W mitologii greckiej, herosi zazwyczaj są półbogami – śmiertelna matka oraz ojciec - jeden z bogów. Stali się przez to łącznikami między światem ludzi, a domeną bogów i bóstw. Najczęściej heros odznaczał się specjalnymi przymiotami oraz nadludzkimi umiejętnościami. W Starożytnej Grecji niemal każde miasto posiadało własnego półboga, któremu oddawano część, a po ich śmierci składano na ich grobach ofiary.
Do najsławniejszych herosów, opiewanych przez poetów, należeli m. in.:
• Herakles – Był synem Zeusa, jednym z największych herosów Starożytnej Grecji. Przedstawiano go jako człowieka z nadludzką siłą, w lwiej skórze oraz z maczugą. Herakles zasłynął w mitologii przede wszystkim swoimi dwunastoma pracami. Po śmierci miał zostać zabrany przez swojego ojca na Olimp, gdzie stał się jednym z bogów.
• Tezeusz – Był ateńskim herosem, synem Posejdona (w innej wersji króla Egeusza). Zasłynął przede wszystkim jako pogromca Minotaura (mitycznego pół byka - pół człowieka), którego zgładził przy pomocy Ariadny (nić Ariadny – miała wskazać drogę powrotną z labiryntu, w którym zamknięto Minotaura).
• Orfeusz – Największy śpiewak i poeta mitologii. Najczęściej uznawany za syna boga rzeki Ojagrosa i muzy Kaliope. Zasłynął dzięki swojej wędrówce do Hadesu, w celu odnalezienia ukochanej żony Eurydyki. Hades oczarowany muzycznymi zdolnościami Orfeusza, pozwolił obojgu odejść pod jednym warunkiem – Orfeusz miał iść przodem przed swoją żoną i nie mógł się obejrzeć, aż nie wrócą z powrotem do świata ludzi. Nie udało mu się jednak spełnić warunków Hadesa, musiał pozostawić Eurydykę w zaświatach.
Starożytna Grecja – Wyrocznie
Mieszkańcy Starożytnej Grecji wierzyli w mnogość znaków jakie mieli przekazywać im bogowie oraz poszczególne bóstwa. Jednak większość tych przekazów była niezrozumiała dla przeciętnego mieszkańca Grecji. Z tego właśnie powodu pojawiły się wyrocznie, kapłani, którzy według przekonań greków – mieli własnymi ustami przekazywać wole bogów.
Najbardziej znaną i szanowaną wyrocznią w Grecji była wyrocznia delficka, znajdująca się u stóp szczytów Parnasu – powstała ok. 600 r. p.n.e. (Świątynia Apollina). Początkowo stała się miejscem kultu boga chtonicznego (bóstwa ciemności i śmierci oraz ziemi), a następnie ośrodkiem kultu Apollina. Do wieszczki – Pytii mogli zwracać się tylko mężczyźni po dokonaniu odpowiednich obrzędów oczyszczających oraz złożeniu ofiary. Pytia podczas odprawiania rytuału, ubrana w białą szatę oraz z diademem na głowie, piła wodę ze świętego źródła Kassotis. Kolejno siadała na trójnogu, który był ustawiony nad rozpadliną, wdychała odurzające opary i udzielała odpowiedzi. Były one przekazywane w heksametrycznej formie, a następnie układane w poetycką formę przez świątynnych kapłanów.