Nieco wolniej rozwijał się tutaj symbolizm, którego najbardziej znaczącym przedstawicielem był Władysław Podkowiński – twórca „Szału uniesień”.
Architektura polskiego pozytywizmu niemal zupełnie nie odbiega od ówczesnych trendów europejskich. Tutaj także wielkim powodzeniem cieszyły się historyzm (neoromanizm, neogotyk, neorenesans oraz neobarok) oraz eklektyzm.
Muzyka
Muzyką polskiego pozytywizmu rządziły podobne prawa jak w sztukach plastycznych. I tutaj uwidaczniały się prądy obecne w całej Europie. Jednakże rodzimi twórcy nie zapominali o swych korzeniach, często włączają do dzieł polskie motywy ludowe. Najwybitniejszym polskim muzykiem tego okresu był skrzypek Henryk Wieniawski.
Twórczość ku pokrzepieniu serc
Niezwykle silną i niemal wszechobecną ideą w polskiej kulturze II połowy XIX stulecia była twórczość mająca na celu budzenie i pielęgnowanie ducha narodu oraz przypominanie Polakom o ich świetnej przeszłości. Naród pozostający od lat w niewoli i poddawany licznym działaniom mającym na celu zlikwidowanie jego tożsamości, potrzebował tego rodzaju sztuki. Najważniejszymi dziedzinami były tutaj literatura oraz malarstwo. W tej pierwszej prym wiodła powieść historyczna, której najwybitniejszym przedstawicielem był Henryk Sienkiewicz (warto zwrócić tutaj uwagę także na Józefa Ignacego Kraszewskiego tworzącego już w epoce romantyzmu). Natomiast w malarstwie najbardziej znaczącą rolę odegrały obrazy Jana Matejki oraz Juliusza Kossaka. Podejmowały one tematykę historyczną, nieustannie podkreślając wielkie dokonania polskiego narodu.