Humanizm chrześcijański stanowi próbę połączenia idei humanistycznych z wiarą chrześcijańską. Odróżnia go to od humanizmu filologów i psychologów. Choć zasadniczo idee humanistyczne nie stoją w sprzeczności z religią, sam humanizm miał charakter świecki. Postawienie spraw ludzkich na pierwszym miejscu przez renesansowych myślicieli kłóciło się bowiem z obowiązującym wcześniej teocentryzmem.
Wśród humanistów doby odrodzenia można wyróżnić filologów, psychologów i teologów. Ci pierwsi skupiali się na badaniu tekstów starożytnych. Dzięki nim dorobek antycznych twórców został rozpowszechniony w Europie. Psychologowie i moraliści dążyli do poznania ludzkiej natury. Wreszcie – teologowie, twórcy humanizmu chrześcijańskiego propagowali idee humanistyczne, ukazując ich zgodność z zasadami religii.
Najważniejszym przedstawicielem tego nurtu był Franciszek Salezy. Głosił on pochwałę życia doczesnego jako Boskiego daru, pisał: „Bóg chce uczynić wszystkie rzeczy dobrymi i pięknymi”. Koncepcja ta bliska jest franciszkanizmowi, wyznaje wiarę radosną, wielbienie Boga poprzez dzieło Jego stworzenia. Salezy negował ascezę, sprzeciwiał się także pojmowaniu życia doczesnego jedynie jako środka wiodącego ku zbawieniu. W jego przekonaniu życie jest wartością samą w sobie, darem, który należy docenić. Elementy humanizmu chrześcijańskiego wyraźne są także w poglądach Erazma z Rotterdamu.
Na gruncie literackim odnajdziemy idee humanizmu chrześcijańskiego w pieśni „Czego chcesz od nas, Panie...” Jana Kochanowskiego. Świat został tu ukazany jako miejsce doskonale uporządkowane przez stwórczy zamysł Boga. Dzień i noc, morza, niebo, rośliny – wszystko to powstało dla człowieka i za to winien jest on Bogu wdzięczność.